ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ – Φεβρουάριος 2024 Για τις αποφάσεις του ΣτΕ που καταδικάζουν την Κεντρική και Νότια Εύβοια Με τις αποφάσεις που εκδόθηκαν από το ΣτΕ (Ε΄ 159-165/2024 ) πριν από δύο ημέρες και αφορούν την αδειοδότηση 86 ανεμογεννητριών στην Κεντρική και Νότια Εύβοια από τις εταιρείες ΕΛΛΑΚΤΩΡ (ΕΥΒΟΪΚΟΣ ΒΟΡΕΑΣ, ΣΟΦΡΑΝΟ και EDPR), επί ενός συνόλου 7 αιτήσεων ακυρώσεως, ουσιαστικά βρεθήκαμε μπροστά σε ένα φαινόμενο που θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε “μαζική δικαιοσύνη’’, αφού ουσιαστικά μοιάζει σα να έχει βγει μία και μόνο συνολική απόφαση... Είναι εντυπωσιακό, αλλά το ΣτΕ επί τόσων διαφορετικών δικογράφων και αιτήσεων ακυρώσεως, με δεκάδες τεκμηριωμένες θέσεις, επιχειρήματα και λόγους ακυρώσεως, αποφάνθηκε συλλήβδην ότι τίποτε από αυτά δεν ευσταθούσε. Δηλαδή μας λέει το ανώτατο διοικητικό δικαστήριο της χώρας, ότι όλα όσα έπραξε η Διοίκηση κατά το στάδιο εγκρίσεως των Μελετών Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΠΕ) ήταν σωστά και ότι καμία παραβίαση του εθνικού και ενωσιακού δικαίου δε...
Αναρτήσεις
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήWater has a private equity, not a private ownership, issue
ΑπάντησηΔιαγραφήThe listed groups are less geared and have made a better start at tackling problems with ailing infrastructure
1ο μέρος
https://www.ft.com/content/ba0bc8df-e760-4cee-b291-21708be28c6f
In 1989, on the eve of privatisation, the European Commission took legal action against the UK government for its failure to meet standards on drinking water.
The fracas did not disrupt the flotation of regional water authorities in England and Wales, which were given more time to reach standards they should have met in 1985. The logic of privatisation — as laid out in the regulator’s “book of numbers” — was that the private sector would deliver crucial investment long ignored by the government.
And it did, to some extent. Capital investment rose by 85 per cent in the decade following privatisation; we no longer worry about our drinking water; leakage has fallen by a third since the mid-1990s.
Yet the structure put in place then has failed. The huge investment the system again needs, given population growth and a changing climate, is in doubt.
It is worth prising apart some failures. One relates to the financial resilience of water companies, given the risk that Thames Water with its £14bn in debts will require state help and that Yorkshire Water has raised £500mn from its private equity and sovereign wealth fund shareholders. This is largely a private equity, not a private ownership, issue.
The three listed companies in the sector, Severn Trent, United Utilities and South West Water (via Pennon Group), alongside Dwr Cymru, the not-for-profit Welsh water company, have the lowest regulatory gearing levels, broadly in line with the “notionally efficient” level set by Ofwat, which has drifted up over time.
Figures for gearing levels from Martin Young at Investec show a sudden leap at Thames after its acquisition by Australian “vampire kangaroo” Macquarie in 2006, which “hollowed out” the group in its 11 years of ownership, in the words of recently departed boss Sarah Bentley. Gearing jumped at Southern Water around the time Royal Bank of Scotland (in its own irresponsible heyday) took control in 2003. Yet the regulator didn’t seem troubled by questions of resilience until 2014.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Διαγραφήτο υπόλοιπο στον ιστότοπο των FT
ΔιαγραφήΕιρήνη Κοντογεωργίου
ΑπάντησηΔιαγραφή8/23 https://www.facebook.com/groups/341114602902975/permalink/2038143183200100/?sfnsn=mo&ref=share ·
Ανάρτηση του δικηγόρου Alexandros Sarivalassis , που μαζί με τη συνάδελφο του Αικατερίνη Γεωργιάδου έφεραν την νίκη στο ΣτΕ για το κίνημα του νερού:
Η ψήφιση της επιστροφής των δημοσίων επιχειρήσεων ύδρευσης και αποχέτευσης στον έλεγχο του Ελληνικού Δημοσίου (μετά τις ΟλομΣτΕ 190,191/2022 και τις 7, 8/2023 αποφάσεις της Επιτροπής Συμμόρφωσης ΣτΕ), αφιερωμένη σε όσους θα ήθελαν έναν καλύτερο κόσμο, αλλά πιστεύουν ότι οι αγώνες είναι γραφικοί και άνευ νοήματος ή ότι είμαστε πολύ αδύναμοι να αλλάξουμε τις επιταγές των δυνατών. Οκ, μπορεί να μας έβγαλαν την πίστη και να ευτέλισαν αρχικά τη Δικαιοσύνη και τη βούληση της συντριπτικής, πιστεύω, πλειοψηφίας των πολιτών (και δεν θα εκπλαγώ βέβαια αν ο αγώνας για το νερό συνεχιστεί / υπάρχουν ακόμη ορατοί κίνδυνοι και εκκρεμότητες, ενώ ήδη και η συγκεκριμένη διάταξη δεν έχει αναδρομικότητα όπως απαιτείται από τις δικαστικές αποφάσεις), αλλά, μετά από μία δεκαετία αγώνων, μπορούμε σήμερα να νιώθουμε μία ικανοποίηση: Μία χούφτα πολιτών και δικαστών ακύρωσαν (προσωρινά ?) τα σχέδια άμεσης ή έμμεσης ιδιωτικοποίησης (ή, κατά διατύπωση του ΣτΕ, "αποξένωσης του Δημοσίου", δεδομένου ότι η αγορά έχει πολλά και κρυφά όπλα τέτοιας αποξένωσης και εκμετάλλευσης) και του τελευταίου εναπομείναντος - και πιο σημαντικού - δημόσιου αγαθού.