ΑΣΠΗΕ σε αναδασωτέες εκτάσεις και η απόφαση 2499/2012 ΣτΕ

[ΕΠΠΠΟ: γιατί τόσο μαζεμένη αντιπολίτευση στην Σακελλαροπούλου από την ΕφΣυντ; Επιπλέον στην κριτική επί του θέματος που κάνει η εφημερίδα, παρουσιάζεται ότι τα κινήματα και οι οικολόγοι και φίλοι του περιβάλλοντος μπορεί να καίνε τα δάση για να πετύχουν τους σκοπούς τους. Αν δεν είναι αισχρή αυτή η θέση από μία προοδευτική εφημερίδα (αποφεύγουμε τον όρο αριστερή για να μην μας μαλώσουν και πάλι) τότε είναι τουλάχιστον αμφιθυμική: δηλαδή στηρίζουμε τα κινήματα και την οικολογία αλλά πιστεύουμε ότι μπορεί να καίνε και τα δάση...]

Το «έγκλημα» της κυρίας Προέδρου

Δημήτρης Ψαρράς

 

πηγή:  https://www.efsyn.gr/politiki/306351_egklima-tis-kyrias-proedroy

 

Το ΣτΕ όχι μόνο δεν εμπόδισε τις επενδύσεις, αλλά παρακίνησε τον Νομοθέτη και τη Διοίκηση να υλοποιήσουν τη συνταγματική περί σχεδιασμού υποχρέωσή τους, να «ξεκαθαρίσουν» τους κανόνες του παιχνιδιού, ούτως ώστε ο καθένας να γνωρίζει εκ των προτέρων πού, πότε και πώς μπορεί να ασκηθεί κάθε επιχειρηματική και μη δραστηριότητα, όπως γίνεται σε όλες τις πολιτισμένες χώρες.

Η τεράστια περιβαλλοντική καταστροφή που ζούμε τις τελευταίες μέρες έγινε αφορμή για τη διατύπωση κάθε λογής θεωριών συνωμοσίας, αλλά ταυτόχρονα θεωρήθηκε από πολλές πλευρές και μια καλή αφορμή για ξεκαθάρισμα πολιτικών λογαριασμών. Ξεχωρίζει η «από τα δεξιά» επίθεση στην Κατερίνα Σακελλαροπούλου, με αφορμή μια απόφαση του ΣτΕ, στην οποία υπήρξε εισηγήτρια, ενώ πρόεδρος ήταν ο Κώστας Μενουδάκος, ο σημερινός πρόεδρος της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων.

Πρόκειται για την απόφαση 2499/2012 της Ολομέλειας του Ανώτατου Δικαστηρίου («Ανάπτυξη ΑΣΠΗΕ εντός αναδασωτέων εκτάσεων»), με την οποία γινόταν δεκτή η εγκατάσταση αιολικού σταθμού παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας (ΑΣΠΗΕ), ισχύος 36 ΜW στη θέση Μελίσσι του Δήμου Θίσβης Βοιωτίας και απορρίπτονταν οι ενστάσεις του Δήμου Θηβαίων.

Σε κύριο άρθρο της η «Δημοκρατία» συνέδεε την απόφαση αυτή της Ολομέλειας του ΣτΕ με τις πρόσφατες πυρκαγιές: «Οι συμπτώσεις είναι πολλές για να είναι τυχαίες. Ηδη από το 2012 φαίνεται πως υπήρξε σχεδιασμός για επενδύσεις στο Τατόι, καθώς το ΣτΕ με απόφασή του, την οποία είχε εισηγηθεί η Κατερίνα Σακελλαροπούλου, είχε κρίνει πως δύναται να αναπτυχθούν έργα εντός αναδασωτέων εκτάσεων» («Οι επενδύσεις στο Τατόι και η Σακελλαροπούλου», 6.8.2021).

Την ίδια μέρα, το «Μακελειό» επαναλάμβανε τα ίδια: «Με υπογραφή της Κατερίνας Σακελλαροπούλου απόφαση του ΣτΕ νομιμοποίησε τη δημιουργία αιολικών πάρκων σε αναδασωτέες εκτάσεις, με το εύκολο επιχείρημα ότι αυτό μπορεί να συμβεί για σκοπούς ιδιαίτερης σημασίας για το δημόσιο συμφέρον» («Ο ρόλος της Σακελλαροπούλου», 6.8.2021).

Δύο μέρες αργότερα, η «Εστία», του ίδιου συγκροτήματος με τη «Δημοκρατία», κατάγγειλε κι αυτή τη «σκανδαλώδη εισήγησή της [κυρίας Σακελλαροπούλου] στο ΣτΕ το 2012, που ουσιαστικά άνοιγε την κερκόπορτα για την τοποθέτηση ανεμογεννητριών σε αναδασωτέες εκτάσεις» («Με Σινούκ έκανε βόλτες η Κ. Σακελλαροπούλου την ώρα που όλοι έψαχναν πτητικά μέσα!», 8.8.2021).

Αφήνω κατά μέρος την πικρία των φανατικών υποστηρικτών του Προκόπη Παυλόπουλου που δεν μπορούν ακόμα να πιστέψουν ότι ο δικός τους άνθρωπος έχασε την ευκαιρία για μια δεύτερη θητεία στο Προεδρικό Μέγαρο. Και δεν αμφιβάλλω για τις περιβαλλοντικές ανησυχίες των κ. Φιλιππάκη, Κοττάκη και Χίου. Η καταγγελία όμως είναι σοβαρή και αξίζει να διερευνηθεί.

Η αντίφαση στο Σύνταγμα

Πίσω από το ζήτημα αυτό βρίσκεται μια εξόφθαλμη αντίφαση -ή τουλάχιστον ανακολουθία- μεταξύ δύο άρθρων του Συντάγματος που προέκυψε ήδη από την αναθεώρηση του 1975 και διατηρείται μέχρι σήμερα με την πιο πρόσφατη αναθεώρηση του 2019.

Η προστασία των δασικών εκτάσεων ορίζεται από το άρθρο 24, παρ. 1, στο οποίο σαφώς περιλαμβάνεται η δυνατότητα εξαιρέσεων: «Απαγορεύεται η μεταβολή του προορισμού των δασών και των δασικών εκτάσεων, εκτός αν προέχει για την Εθνική Οικονομία η αγροτική εκμετάλλευση ή άλλη τους χρήση, που την επιβάλλει το δημόσιο συμφέρον».

Αντίθετα, το άρθρο 117, παρ. 3, το οποίο αναφέρεται σε δασικές περιοχές που καταστράφηκαν από πυρκαγιά ή άλλη αιτία, δεν προβλέπει καμιά εξαίρεση: «Δημόσια ή ιδιωτικά δάση και δασικές εκτάσεις που καταστράφηκαν ή καταστρέφονται από πυρκαγιά ή που με άλλο τρόπο αποψιλώθηκαν ή αποψιλώνονται δεν αποβάλλουν για τον λόγο αυτό τον χαρακτήρα που είχαν πριν καταστραφούν, κηρύσσονται υποχρεωτικά αναδασωτέες και αποκλείεται να διατεθούν για άλλο προορισμό».

Το δεύτερο αυτό άρθρο περιλαμβάνεται στις λεγόμενες «Μεταβατικές διατάξεις» του Συντάγματος (Τμήμα Γ΄), χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχει μειωμένη ισχύ. Ετσι βρισκόμαστε μπροστά στο συνταγματικό παράδοξο να παρέχεται μεγαλύτερη «προστασία» στις καμένες δασικές περιοχές από εκείνη που διαθέτει το υγιές φυσικό περιβάλλον.

Οι λόγοι που οδήγησαν τον συνταγματικό νομοθέτη να συμβιβαστεί μ’ αυτή την αντίφαση είναι πρόδηλοι. Εξάλλου το έχουν αναλύσει οι βουλευτές που πρότειναν τη σχετική προσθήκη στο σχέδιο Συντάγματος το 1975. Η αυστηρότερη προστασία των αναδασωτέων εκτάσεων από τις δασικές θεσπίστηκε ως αντικίνητρο για τους λεγόμενους «οικοπεδοφάγους» της περιόδου της Μεταπολίτευσης, αυτούς που βρίσκονταν πίσω από ορισμένους εμπρησμούς δασικών εκτάσεων στο όριο οικισμών, οι οποίες στη συνέχεια μετατράπηκαν σε οικόπεδα.

Η νομολογία του ΣτΕ

Το τελικό ερώτημα είναι πώς συνδέεται η επίμαχη απόφαση του ΣτΕ το 2012 με την πάγια νομολογία του Ανωτάτου Δικαστηρίου (Τμήμα Ε΄) που άφησε εποχή για τη συμβολή του στην προστασία του περιβάλλοντος, κάτι που είχε οδηγήσει τον Αδωνι Γεωργιάδη το 2009 να καταγγείλει από το βήμα της Βουλής ότι το ΣτΕ «είναι βραχνάς στην πρόοδο της Ελληνικής Δημοκρατίας» («Οταν ο Αδωνις ζητούσε κατάργηση του ΣτΕ», «Εφ.Συν.» 15.9.2016).

Οπως επισημαίνει η Επιτροπή του ΔΣΑ για την Αναθεώρηση του Συντάγματος το 2006, «η φιλοσοφία της νομολογίας του ΣτΕ συνοψίζεται στο ακόλουθο: προ πάσης επεμβάσεως στον χώρο και εγκαταστάσεως των πάσης φύσεως δραστηριοτήτων πρέπει να προηγείται ο συνολικός χωροταξικός σχεδιασμός, με την εκπόνηση γενικών χωροταξικών και περιφερειακών χωροταξικών σχεδίων, σε συνδυασμό με την κατάρτιση δασολογίου και κτηματολογίου.

Δηλαδή το ΣτΕ όχι μόνο δεν εμπόδισε τις επενδύσεις, αλλά παρακίνησε τον Νομοθέτη και τη Διοίκηση να υλοποιήσουν τη συνταγματική περί σχεδιασμού υποχρέωσή τους, να “ξεκαθαρίσουν” τους κανόνες του παιχνιδιού, ούτως ώστε ο καθένας να γνωρίζει εκ των προτέρων πού, πότε και πώς μπορεί να ασκηθεί κάθε επιχειρηματική και μη δραστηριότητα, όπως γίνεται σε όλες τις πολιτισμένες χώρες. Η μεθοδολογία και η φρασεολογία της νομολογίας του ΣτΕ επηρέασε ενίοτε και τον ίδιο τον Νομοθέτη, όπως Ν. 2742/1999 περί χωροταξικού σχεδιασμού» («Νομικός Φάκελος», τ. 14, σ. 11).

Αυτόν τον όρο πληροί απολύτως η απόφαση 2499/2012 ΣτΕ, αναφερόμενη στην υπό εξέταση περίπτωση, συνδέοντάς τη με το Ειδικό Πλαίσιο Χωροταξικού Σχεδιασμού για τις ΑΠΕ. Αλλωστε ήταν η Κατερίνα Σακελλαροπούλου εκείνη που ως αντιπρόεδρος του ΣτΕ είχε συντάξει μελέτη το 2016 για το ζήτημα, επισημαίνοντας ότι «την πρόσφατη νομολογία του Ε΄ Τμήματος απασχόλησαν σε σημαντικό βαθμό τα ειδικά χωροταξικά πλαίσια, τα οποία, παρά τη ρητή συνταγματική πρόβλεψη του άρθρου 24 παρ. 2, εκδόθηκαν από το 2008 κι ύστερα, 33 χρόνια μετά την ψήφιση του Συντάγματος» («Νομολογία του Ε΄ Τμήματος σε θέματα χωροταξίας και περιβαλλοντικής αδειοδότησης»).

Η επισήμανση έχει ιδιαίτερη σημασία μετά την πρόσφατη τεράστια καταστροφή. Οι εξαγγελίες της κυβέρνησης για την ανάθεση της αναδάσωσης σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, που μάλιστα θα εκπονούν οι ίδιες τη σχετική μελέτη, βρίσκονται σε απόλυτη αντίθεση με τον δημόσιο χαρακτήρα του χωροταξικού σχεδιασμού. Αν δεν προηγηθεί αυτός ο σχεδιασμός που προβλέπει το άρθρο 24.1 και 2 του Συντάγματος, οι πυρόπληκτες περιοχές διατρέχουν τώρα τον κίνδυνο μιας δεύτερης καταστροφής.

Εμπρησμοί «υπέρ του περιβάλλοντος»

Η επίμαχη απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ το 2012 περιλαμβάνει στο σκεπτικό της την ακόλουθη ανάλυση: «Δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι ο συνταγματικός νομοθέτης είχε τη βούληση να απαγορεύσει τη χρησιμοποίηση αναδασωτέων εκτάσεων ακόμη και για σκοπούς ιδιαίτερης σημασίας για το δημόσιο συμφέρον, αφού η απαγόρευση θα είχε ως συνέπεια να καταστεί αδύνατη η ικανοποίηση υπέρτερων δημόσιων σκοπών, λόγω του γεγονότος ότι προηγήθηκε καταστροφή της δασικής βλάστησης, που ενδεχομένως, μάλιστα, να προκλήθηκε, με σκοπό τη ματαίωση του έργου. Ως εκ τούτου [η ρύθμιση του άρθρου 117.3] είναι ερμηνευτέα στο πλαίσιο του επιδιωκόμενου με τη διάταξη του άρθρου 24 παρ. 1 σκοπού, [επομένως] δεν αποκλείεται η θέσπιση από τον νομοθέτη ρυθμίσεως, διά της οποίας παρέχεται η δυνατότητα σε εξαιρετικές περιπτώσεις να εγκριθεί επέμβαση σε έκταση που έχει κηρυχθεί αναδασωτέα, ακόμη και πριν ανακτήσει τη δασική μορφή της».

Το υπονοούμενο που αφήνει αυτή η ανάλυση είναι σαφές: η συνταγματική αντίφαση αποδεικνύεται προβληματική, εφόσον μπορεί κάποιος εμπρησμός να προκαλείται με στόχο τη ματαίωση ενός έργου, το οποίο θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο του άρθρου 24.1 αλλά όχι του 117.3! Ας ληφθεί υπόψη ότι την περίοδο που συνεδρίασε η Ολομέλεια του ΣτΕ που εξέδωσε την απόφαση 2499/2012 ήταν πρόσφατα τα βίαια επεισόδια της Κερατέας και οι συγκρούσεις των ΜΑΤ με κατοίκους που διαφωνούσαν για τη χωροθέτηση ΧΥΤΑ στην περιοχή τους. Ηταν τότε που ο κ. Βορίδης (Φεβρουάριος 2011) συμβούλευε τους εξεγερμένους κατοίκους να φτάσουν μέχρι το τέλος τις κινητοποιήσεις τους, ειρωνευόταν τις συζητήσεις για εμπρησμούς με φωτοβολίδες και προπάνιο και προσέφερε τη νομική του αρωγή: «Εάν θεωρείτε ότι χρειάζεται και κάποια ανάγκη νομικής στήριξης, θα μου το πείτε» (το σχετικό βίντεο στην «Εφ.Συν.»).

Τη σύνδεση αυτή μας θυμίζει η Θεοδότα Νάντσου, διευθύντρια περιβαλλοντικής πολιτικής του WWF: «Για την Ιστορία, ήμουν στο ακροατήριο όταν δικάστηκε η πολύκροτη αυτή υπόθεση. Οι δικαστές έλαβαν αυτή την απόφαση ύστερα από συζήτηση που αφορούσε και το “κίνητρο” που έχει κάποιος να κάψει έκταση για να σαμποτάρει ένα έργο, προβληματισμός ο οποίος εκφράστηκε από δικαστές και σε άλλη δίκη. Είχαν προηγηθεί τα επεισόδια σε περιοχές της Αττικής κατά της κατασκευής χώρων ταφής απορριμμάτων. Με την απόφαση αυτή, αφαιρείται κάθε κίνητρο εμπρησμού που να αφορά αιολικά (υπέρ ή κατά της χωροθέτησής τους) σε εκτάσεις που έχουν κηρυχθεί αναδασωτέες» (ανάρτηση στο facebook, 9.8.2021).

Στην απόφαση 2499/2012 του ΣτΕ υπήρξαν βέβαια δικαστές που μειοψήφησαν, θεωρώντας ότι επικρατεί η απαγόρευση του 117.3. Αλλά η κατάληξη του Ανώτατου Δικαστηρίου δεν έπεσε από τον ουρανό. Σε όλο αυτό το διάστημα που μεσολάβησε από το 1975 επιχειρήθηκε να λυθεί η αντίφαση με μια σειρά νομοθετικών παρεμβάσεων. Ηδη από το 1979 ψηφίστηκε ο εκτελεστικός του Συντάγματος νόμος 998, με τον οποίο ορίζονταν οι πρώτες εξαιρέσεις από τον ορισμό του 117.3, επιτρέποντας στρατιωτικά έργα ακόμα και σε αναδασωτέες εκτάσεις. Οι διατάξεις αυτές εξειδικεύτηκαν με τις ρυθμίσεις των ν. 1734/1987, 1822/1988 και 2773/1999.

Και τελικά ψηφίστηκε ο ν. 2941/2001 με τον οποίο σαφώς περιλαμβάνονται οι ΑΠΕ στις εξαιρέσεις της συνταγματικής πρόβλεψης: «Η παραπάνω γενική απαγόρευση δεν ισχύει εφόσον πρόκειται για εκτέλεση στρατιωτικών έργων που αφορούν άμεσα την εθνική άμυνα της χώρας, για διανοίξεις δημόσιων οδών, για την κατασκευή και εγκατάσταση αγωγών φυσικού αερίου και πετρελαϊκών προϊόντων, για την κατασκευή και εγκατάσταση έργων ηλεκτροπαραγωγής από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ), καθώς και δικτύων σύνδεσής τους με το Σύστημα ή το Δίκτυο του άρθρου 2 του ν. 2773/1999, η χάραξη των οποίων προβλέπει διέλευσή τους από δάσος ή δασική έκταση».

Σύμφωνα με τον επίκουρο καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου στο ΑΠΘ Γεώργιο Καραβοκύρη, η απόφαση 2499/2012 ΣτΕ συνδέεται με τις διεθνείς δεσμεύσεις της χώρας (οδηγία Ε.Ε. το 2001 και Πρωτόκολλο Κιότο) για την «πράσινη ενέργεια», επιλύει την «ένταση» μεταξύ των άρθρων 24.1 και 117.3 του Συντάγματος και «αντιμετωπίζει μια στρέβλωση: την καταστροφή/αποψίλωση δασών για να μη γίνει σε αυτά καμία απολύτως τέτοια χρήση (π.χ. ΑΠΕ, ΧΥΤΑ). Κοντολογίς, [πλέον] δεν χρειάζεται να κάψει κανείς το δάσος για να εγκαταστήσει ΑΠΕ (αντιθέτως, η φωτιά ήταν ο πιο ασφαλής τρόπος για να αποτραπεί το έργο). Ούτε το μείζον ερμηνευτικό στοίχημα του νομικού πλαισίου -και της απόφασης του ΣτΕ που υπερβαίνει τη γραμματική ερμηνεία- είναι η ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία, αλλά η ίδια η προστασία του περιβάλλοντος» (ανάρτηση στο facebook, 8.8.2021).

----------

Οι ανεμογεννήτριες και οι αποφάσεις του ΣτΕ

27|08|2021 |από το https://www.dimokratianews.gr/politiki/533784/oi-anemogennitries-kai-oi-apofaseis-toy-ste/

Μέσα στη θλίψη για την τεράστια καταστροφή του δασικού πλούτου της χώρας μας και της περιουσίας των κατοίκων και μέσα στην οργή και την αγανάκτηση για την ανεπαρκή αντιμετώπιση των πυρκαγιών από τον κρατικό μηχανισμό, εκφράζονται έντονες υπόνοιες το τελευταίο διάστημα για τη σύνδεση των πυρκαγιών με την εγκατάσταση ανεμογεννητριών και γίνεται λόγος για το Συμβούλιο της Επικρατείας, το οποίο με απόφασή του, το έτος 2012, έκρινε ότι είναι επιτρεπτή η εγκατάσταση αιολικών πάρκων και στις αναδασωτέες εκτάσεις.

• Από τη Βασιλική Θάνου – Χριστοφίλου

Ορισμένοι προσπάθησαν να υποστηρίξουν την ορθότητα της απόφασης αυτής (πλην όμως ελάχιστους έπεισαν), ισχυριζόμενοι ότι το Σύνταγμα, ως προς το ζήτημα της προστασίας των δασών, περιέχει αντίφαση (!), η οποία λύθηκε με την εν λόγω απόφαση ή ότι η απόφαση έφερε ισορροπία!

Ας δούμε, λοιπόν, πώς έχει πράγματι το ζήτημα. Το Σύνταγμα περιέχει δύο άρθρα, σε διαφορετικό κεφάλαιο το καθένα, σχετικά με την προστασία των δασών. Το άρθρο 24 ορίζει ότι απαγορεύεται η μεταβολή του προορισμού των δασών, αναγνωρίζει, όμως, ότι μπορεί να επιτρέπεται, κατ’ εξαίρεση, άλλη χρήση, εάν αυτό επιβάλλει το δημόσιο συμφέρον. Αντίθετα, το άρθ. 117 παρ. 3 ορίζει ρητά ότι τα δάση και οι δασικές εκτάσεις που καταστράφηκαν ή καταστρέφονται από πυρκαγιά κηρύσσονται υποχρεωτικά αναδασωτέες και αποκλείεται να διατεθούν για άλλο προορισμό. Από το γράμμα των δύο διατάξεων προκύπτει σαφώς ότι όχι μόνο δεν υπάρχει αντίφαση μεταξύ τους, αλλά, αντίθετα, ο συντακτικός νομοθέτης θέλησε κατά τρόπο ρητό και εμφατικό να προβλέψει αυξημένη προστασία στην ειδική περίπτωση που το δάσος καταστρέφεται από πυρκαγιά και για την οποία αποκλείεται οποιαδήποτε εξαίρεση για άλλη χρήση. Προφανώς, για να υπάρχει «αντικίνητρο» για όποιον καταστρέφει το δάσος προς οικονομική εκμετάλλευση.

Ισχυρή μειοψηφία

Εντούτοις, η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας, με προεδρεύοντα τον αντιπρόεδρο Κ. Μενουδάκο και με εισηγήτρια την τότε σύμβουλο Αικ. Σακελλαροπούλου, αποφάνθηκε, κατά πλειοψηφία, με την υπ’ αρ. 2499/2012 απόφαση, ότι το αρθ. 117 παρ. 3 χρήζει ερμηνείας, σύμφωνα με την οποία και σε συνδυασμό με το αρθ. 24, μπορεί να επιτρέπεται μεταβολή του δάσους και στις καταστραφείσες από πυρκαγιά και κηρυχθείσες αναδασωτέες δασικές εκτάσεις για εγκατάσταση αιολικών σταθμών, ότι είναι συνταγματικός ο Ν. 1822/1988, αρθ. 13 παρ. 1 και ο Ν. 3468/2006, αρθ. 24 παρ. 1 και, απορρίπτοντας την αίτηση ακύρωσης του Δήμου Θηβαίων, έκρινε ως νόμιμη την προσβαλλόμενη απόφαση του γεν. γραμματέα της Περιφέρειας, για εγκατάσταση και λειτουργία αιολικού σταθμού, με 12 ανεμογεννήτριες, στο όρος Ελικώνα της Βοιωτίας, εντός αναδασωτέας δασικής έκτασης, που είχε καταστραφεί από πυρκαγιά.

Πρέπει να επισημανθεί ότι στην εν λόγω απόφαση της Ολομέλειας υπάρχει πολύ ισχυρή μειοψηφία, σύμφωνα με την οποία η διάταξη του αρθ. 117 παρ. 3 δεν είναι δεκτική ερμηνείας, λόγω της αδιάστικτης γραμματικής διατύπωσης αυτής και περιέχει ρητή και απόλυτη απαγόρευση μεταβολής του δάσους, χωρίς ουδεμία εξαίρεση για σκοπούς δημοσίου συμφέροντος.

Από μία απλή ανάγνωση της εν λόγω απόφασης προκύπτει η διαπίστωση ότι τα νομικά επιχειρήματα της μειοψηφίας είναι πολύ πιο ισχυρά, πειστικά και βάσιμα από εκείνα της πλειοψηφίας.

Πρέπει, επίσης, να επισημανθεί ότι αμέσως σαν συνέχεια, το ΣτΕ, με την υπ’ αρ. 1421/2013 απόφασή του (Ε’ Τμήμα) με την ίδια εισηγήτρια και με τον ίδιο αντιπρόεδρο, επικαλούμενο την αιτιολογία της ως άνω προηγηθείσας απόφασης της πλειοψηφίας της Ολομέλειας, έκρινε ως συνταγματικό το χωροταξικό σχέδιο που προβλέπει τη δυνατότητα εγκατάστασης σταθμών αιολικής ενέργειας και στις αναδασωτέες εκτάσεις (καθώς και στα μικρά νησιά).

Δικαιολογημένα, επομένως, υποστηρίζεται ότι οι αποφάσεις του ΣτΕ «άνοιξαν την πόρτα» για την εγκατάσταση ανεμογεννητριών στις καμένες και αναδασωτέες εκτάσεις, αφού αυτό κρίθηκε νόμιμο, παρά τη ρητή και απόλυτη περί τούτου απαγόρευση του αρθ. 117 παρ. 3 του Συντάγματος. Εξάλλου, εύλογα τίθεται το ερώτημα, γιατί εκείνοι που θεωρούν ότι το εν λόγω άρθρο χρήζει ερμηνείας, δεν πρότειναν την τροποποίησή του κατά την πρόσφατη αναθεώρηση του Συντάγματος του 2019.

Πιο εύκολα στα καμένα

Οι έντονες υποψίες που συνδέουν τις καταστροφικές πυρκαγιές του Αυγούστου, κυρίως στην Εύβοια και στην Αττική, με τις ανεμογεννήτριες δύσκολα μπορεί να αποδειχθούν, αφού η έρευνα που γίνεται από τις Αρχές, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, έχει καταλήξει μόνο σε εμπρηστές-φυσικούς αυτουργούς και όχι σε τυχόν ηθικούς αυτουργούς, που κρύβονται πίσω από αυτούς. Σε κάθε περίπτωση, ο ισχυρισμός από κυβερνητικούς και άλλους παράγοντες ότι η πυρκαγιά δεν διευκολύνει σε κάτι την εγκατάσταση ανεμογεννητριών, αφού ούτως ή άλλως επιτρέπεται η εγκατάστασή τους (και) στις καμένες και αναδασωτέες εκτάσεις (μετά την απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ), δεν έπεισε κανέναν, δεδομένου ότι, με βάση την κοινή λογική, είναι κατανοητό ότι η εγκατάστασή τους πραγματοποιείται πολύ πιο εύκολα και με πολύ μικρότερο κόστος στις καμένες και απογυμνωμένες εκτάσεις από ό,τι σε ένα πυκνό δάσος. Η αιολική ενέργεια συνεισφέρει στον περιορισμό των ρύπων του περιβάλλοντος και η προώθησή της αποτελεί στόχο του εθνικού και ενωσιακού σχεδιασμού, σύμφωνα και με την Οδηγία 2001/77 (Ν. 3468/2006), όχι όμως με ασύστολη έγκριση αδειών. Ο καταιγισμός της έγκρισης αδειών εγκατάστασης αιολικών πάρκων στην Εύβοια κατά το 2021, σε συνδυασμό με τη χρονική συγκυρία εκδήλωσης της αντίθεσης των κατοίκων και επέλευσης των πυρκαγιών, καθώς και της τεράστιας έκτασης αυτών (700.000 στρέμματα καμμένης γης), έχουν δημιουργήσει στους κατοίκους την πεποίθηση ότι κάτι κρύβεται.

Στην Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας και Εύβοιας έχουν εγκριθεί από τη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ) άδειες για την εγκατάσταση αιολικών πάρκων, συνολικής ισχύος 1.200 MegaWatt, εκ των οποίων τα 850 MW αντιστοιχούν στην Εύβοια. Ειδικώς κατά το 2021 η ΡΑΕ ενέκρινε άδειες στην εταιρία ΤΕΡΝΑ για εγκατάσταση 16 ανεμογεννητριών στη βόρεια Εύβοια και στην εταιρία ΕΛΛΑΚΤΩΡ για εγκατάσταση 104 ανεμογεννητριών στη βόρεια, κεντρική και νότια Εύβοια, πέραν του πλήθους των ανεμογεννητριών που έχουν ήδη τοποθετηθεί, με σχέδιο να δημιουργηθεί στην Εύβοια το μεγαλύτερο αιολικό πάρκο σε ολόκληρη τη χώρα. Εάν οι σχεδιασμοί αυτοί υλοποιηθούν, τότε στο άμεσο μέλλον το πανέμορφο και καταπράσινο νησί της Εύβοιας θα μεταμορφωθεί σε ένα απόκοσμο, σιδερένιο δάσος ανεμογεννητριών, με το πρόσχημα του δημοσίου συμφέροντος.

----------
Το ΣτΕ, οι ανεμογεννήτριες και οι αναδασωτέες εκτάσεις

Μενουδάκος Κωνσταντίνος Φ.

25.08.2021, από το https://www.tovima.gr/2021/08/25/opinions/to-ste-oi-anemogennitries-kai-oi-anadasotees-ektaseis/

Μία απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας που εκδόθηκε το 2012 (ΣτΕ 2499/2012) συνδέθηκε από κάποιους με τις πυρκαγιές των τελευταίων ημερών, με την έννοια ότι δημιούργησε κίνητρο εμπρησμού προκειμένου να καταστεί δυνατή η εγκατάσταση ανεμογεννητριών. Τα σχετικά σχόλια αποτελούν αφορμή για μία σύντομη παρουσίαση του τρόπου με τον οποίο το ανώτατο διοικητικό δικαστήριο αντιμετώπισε, στο πλαίσιο της δικής του εξουσίας, δηλαδή από την άποψη της νομιμότητας, το θέμα της εγκατάστασης ανανεώσιμων πηγών ενέργειας σε δάση και δασικές εκτάσεις ή και σε αναδασωτέες εκτάσεις.

1. Κατά το Σύνταγμα (άρθρο 24 παρ. 1) μεταβολή του προορισμού των δασών και των δασικών εκτάσεων επιτρέπεται μόνο αν προέχει για την Εθνική Οικονομία η αγροτική εκμετάλλευση ή άλλη χρήση τους, που την επιβάλλει το δημόσιο συμφέρον. Κατά τη νομολογία, οι περιπτώσεις επιτρεπτών επεμβάσεων σε δάση και δασικές εκτάσεις πρέπει να προβλέπονται από τον νομοθέτη, οι σχετικές επιλογές του οποίου υπόκεινται σε δικαστικό έλεγχο στο πλαίσιο ελέγχου της συνταγματικότητας των νόμων. Σε άλλη διάταξη του Συντάγματος (άρθρο 117 παρ. 3) ορίζεται ότι δάση και δασικές εκτάσεις που καταστρέφονται από πυρκαγιά ή με άλλον τρόπο αποψιλώνονται κηρύσσονται υποχρεωτικά αναδασωτέα και αποκλείεται να διατεθούν για άλλον σκοπό.

Σε εκτέλεση των συνταγματικών αυτών επιταγών, με τον νόμο 998/1979 καθορίστηκαν οι δραστηριότητες που επιτρέπονται σε δάση και δασικές εκτάσεις. Σύμφωνα με το άρθρο 58 του νόμου αυτού, στην αρχική του μορφή, στις επιτρεπόμενες δραστηριότητες είχαν περιληφθεί τα έργα υποδομής και η εγκατάσταση δικτύων ηλεκτρισμού. Με μεταγενέστερο νόμο (ν. 1822/1988) χορηγήθηκε η δυνατότητα εκτέλεσης και σε αναδασωτέες εκτάσεις των προβλεπόμενων στο άρθρο 58 έργων και εργασιών. Με βάση το νομοθετικό εκείνο καθεστώς το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε (ενδεικτικώς ΣτΕ 1322/2001) ότι δεν ήταν επιτρεπτή η εγκατάσταση σταθμών ηλεκτροπαραγωγής με αιολική ενέργεια σε δάση ή δασικές εκτάσεις διότι αυτή η επέμβαση δεν περιλαμβανόταν στις προβλεπόμενες ρητώς από τον νόμο.

Ακολούθησαν νομοθετήματα (ν. 2941/2001, ν. 3377/2005), με τα οποία τροποποιήθηκε διαδοχικώς το άρθρο 58 του, εκτελεστικού του Συντάγματος, ν. 998/1979 και ορίστηκε ότι στα έργα υποδομής που επιτρέπονται σε δάση και σε δασικές εκτάσεις περιλαμβάνονται και οι σταθμοί ηλεκτροπαραγωγής και τα συνοδά τους έργα, καθώς και ο νόμος μεταφοράς ενωσιακής Οδηγίας για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ν. 3468/2010), με τον οποίο επίσης προβλέπεται αυτή η δυνατότητα. Οι σχετικές ρυθμίσεις των νόμων αυτών κρίθηκαν συμβατές με το Σύνταγμα (ενδεικτικώς ΣτΕ 2569/2004).

Με βάση τη νέα αυτή νομοθεσία και την εξέλιξη της τεχνολογίας και των περιβαλλοντικών αντιλήψεων ως προς τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας που καθιστούσαν ευχερέστερη, κοινωνικά αποδεκτή αλλά και επικερδή τη δημιουργία αιολικών πάρκων, άρχισε υποβολή πληθώρας αιτήσεων αδειοδότησης και έκδοση αντίστοιχων εγκριτικών πράξεων με κριτήριο βεβαίως το αιολικό δυναμικό των διαφόρων περιοχών, αλλά και άλλους παράγοντες, όπως η ένταση των αντιδράσεων των τοπικών κοινωνιών.

Εν όψει και της εξέλιξης αυτής, το Συμβούλιο Επικρατείας (ενδεικτικά ΣτΕ 2569/2004) έκρινε ότι για να είναι συμβατή η εγκατάσταση ανεμογεννητριών σε δάση και σε δασικές εκτάσεις με τις συνταγματικές επιταγές για την προστασία των δασικών οικοσυστημάτων αλλά και για τον χωροταξικό σχεδιασμό της χώρας, απαιτείται να προβλέπεται η δραστηριότητα αυτή σε χωροταξικό σχέδιο, η κατάρτιση του οποίου έπρεπε μάλιστα να ολοκληρωθεί σε εύλογο χρονικό διάστημα. Σε μεταβατικό στάδιο, η εγκατάσταση αιολικού πάρκου σε δάσος ή σε δασική έκταση ήταν επιτρεπτή μόνο αν είχε προηγηθεί σε επίπεδο ευρύτερης περιφέρειας συνολική μελέτη, ώστε να συνεκτιμώνται αφενός οι ενεργειακές ανάγκες και αφετέρου οι επιπτώσεις από την εγκατάσταση των ανεμογεννητριών και να προσδιορίζεται η φέρουσα ικανότητα της περιοχής στον τομέα αυτόν.

Υπό την πίεση προφανώς της νομολογίας αυτής, εγκρίθηκε το ειδικό χωροταξικό σχέδιο για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΦΕΚ Β’ 2464/2008). Με το σχέδιο αυτό προβλέπεται δυνατότητα χωροθέτησης αιολικών εγκαταστάσεων, με ορισμένες προϋποθέσεις και προδιαγραφές, σε δάση και δασικές εκτάσεις, αλλά και σε αναδασωτέες εκτάσεις, εκτός αν πρόκειται για εκτάσεις που βρίσκονται σε ειδικώς προστατευόμενες περιοχές, οι κατηγορίες των οποίων αναφέρονται στο ίδιο το χωροταξικό σχέδιο.

2. Η απόφαση 2499/2012 του Συμβουλίου της Επικρατείας εκδόθηκε σε υπόθεση έγκρισης αιολικού πάρκου σε αναδασωτέα έκταση 188 στρεμμάτων που αποτελεί πολύ μικρό τμήμα ευρύτερης αναδασωτέας έκτασης 47.500 στρεμμάτων. Το δικαστήριο, ανατρέχοντας στις εργασίες της αναθεωρητικής Βουλής, διαπίστωσε ότι σκοπός της διάταξης του άρθρου 107 παρ. 3 του Συντάγματος, παρά την απόλυτη διατύπωσή της, δεν ήταν η παντελής απαγόρευση οποιασδήποτε επέμβασης σε αναδασωτέα έκταση, ακόμη και για σκοπούς ύψιστου δημόσιου συμφέροντος, για τους οποίους θα ήταν επιτρεπτή η εκτέλεση έργου σε υφιστάμενο δάσος, αλλά η προστασία των δασικών οικοσυστημάτων από την οικοπεδοποίηση κυρίως σε περιοχές στις οποίες υπήρχαν κατά τον χρόνο ψήφισης του Συντάγματος – αλλά δυστυχώς εξακολούθησαν να υπάρχουν για πολλά χρόνια, ίσως μέχρι και σήμερα – έντονες οικιστικές πιέσεις και σημαντική αύξηση της αξίας της γης και στις οποίες εμφανιζόταν το φαινόμενο της καταστροφής εκτάσεων δασικού χαρακτήρα σε ευρεία έκταση.
Το δικαστήριο έκρινε, σε ένα πρώτο επίπεδο, ότι από το Σύνταγμα δεν θεσπίζεται απόλυτη απαγόρευση επεμβάσεων σε αναδασωτέες εκτάσεις, σε δεύτερο επίπεδο ότι επεμβάσεις επιτρέπονται όταν πρόκειται να εξυπηρετηθεί ανάγκη με ιδιαίτερη κοινωνική, εθνική ή οικονομική σημασία, όπως είναι η παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος από ανανεώσιμες πηγές, της οποίας η αύξηση αποτελεί και υποχρέωση έναντι της Ευρωπαϊκής Ενωσης, και σε τρίτο επίπεδο ότι οι σχετικές διοικητικές εγκρίσεις πρέπει να αιτιολογούνται πλήρως κατά περίπτωση, με εκτίμηση και της αναγκαιότητας επέμβασης σε αναδασωτέα έκταση.
3. Συμπερασματικά μπορούν να διατυπωθούν οι εξής παρατηρήσεις:
α. Η νομολογία του Συμβουλίου συνέβαλε καθοριστικά στη διαμόρφωση νομικού πλαισίου για τη συντεταγμένη δημιουργία αιολικών πάρκων σε εκτάσεις δασικού χαρακτήρα και την παύση της άναρχης άσκησης της δραστηριότητας αυτής [σχόλιο ΕΠΠΠΟ: αλήθεια;;;]
β. Η δυνατότητα εγκατάστασης ανεμογεννητριών σε αναδασωτέες εκτάσεις δεν χορηγήθηκε πρωτογενώς από το Συμβούλιο Επικρατείας αλλά από τον νομοθέτη, οι σχετικές προβλέψεις του οποίου κρίθηκαν από το δικαστήριο ως συμβατές με το Σύνταγμα.
γ. Η νομική αυτή δυνατότητα δεν δημιουργεί σε καμία περίπτωση κίνητρο για τον εμπρησμό δασών, αφού επιτρέπεται πάντως η εγκατάσταση ανεμογεννητριών σε υφιστάμενο δάσος και μάλιστα με περισσότερη ευκολία λόγω των επιπλέον προϋποθέσεων που θέτει το Συμβούλιο Επικρατείας για τη χρησιμοποίηση αναδασωτέων εκτάσεων. Αντιθέτως, η απαγόρευση εγκατάστασης σταθμού αιολικής ενέργειας σε αναδασωτέες εκτάσεις θα δημιουργούσε ισχυρό κίνητρο εμπρησμού για όσους αντιτίθενται σε τέτοιου είδους έργα, οι οποίοι, όπως έχει αποδειχθεί, είναι πολλοί. Υπάρχει, άλλωστε, ανάλογο προηγούμενο που πρέπει να μας προβληματίσει. Την προηγούμενη κυρίως δεκαετία πολλές ήταν οι πυρκαγιές σε περιοχές στις οποίες είχε σχεδιαστεί η δημιουργία Χώρων Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων που είχε δημιουργήσει έντονες και έμπρακτες αντιδράσεις στις τοπικές κοινωνίες [σχόλιο ΕΠΠΠΟ: αλήθεια ο δικαστής που αρθρογραφεί αυτά έχει καταλάβει από την ελληνική κοινωνία;]

Ο κ. Κωνσταντίνος Φ. Μενουδάκος είναι πρόεδρος της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, επίτιμος πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας

---

Ένα ρεπορτάζ με ονόματα για όσους θέλουν να ξέρουν την αλήθεια! Οι ανεμογεννήτριες στην Εύβοια, ο Γεραπετρίτης, ο πεθερός αντιπρόεδρος της ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ, η σύζυγος δικηγόρος που κάνει κουμάντο στην ΡΑΕ και η Σακελλαροπούλου με το πολυτελές διαμέρισμα που αγόρασε από... την ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ. 

πηγή: https://edolio5.blogspot.com/2021/08/blog-post_32.html?spref=fb&fbclid=IwAR3D8kdBWNALEyIZo8CHWvOhq7pWs45c4lX7MQY14sC7Nm-4nduq1hwqGRg

Χωρίς καμία διάθεση συνωμοσιολογίας θα σας παρουσιάσουμε ένα ρεπορτάζ με ονόματα και περίεργες συμπτώσεις για να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα. Το 2012 η Κατερίνα Σακελλαροπούλου ήταν σύμβουλος στο Συμβούλιο Επικρατείας, τοποθετημένη, όμως, στο πέμπτο τμήμα του ανώτατου διοικητικού δικαστηρίου Οι γνωρίζοντες ξέρουν ότι το τμήμα αυτό "παίζει μπάλα" με το περιβάλλον.
Στο τμήμα δηλαδή που είναι αρμόδιο για να ελέγχει αν η διοίκηση τηρεί τις διακηρύξεις του Συντάγματος και των Νόμων για την προστασία του περιβάλλοντος.

Στις 12 Απριλίου 2013 δημοσιεύεται ρεπορτάζ στην «Ναυτεμπορική» με τίτλο : « Τον δρόμο για την εγκατάσταση ΑΠΕ (Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας) ακόμη και στις δασικές περιοχές άνοιξε το Συμβούλιο της Επικρατείας».
Εισηγήτρια της απόφασης του ΣτΕ (1421/2013) ήταν η Κατερίνα Σακελλαροπούλου.
Την ίδια ημέρα (12 Απριλίου 2013) η «Καθημερινή» δημοσίευσε απόσπασμα της εισήγησης της Κατερίνας Σακελλαροπούλου (με βάση την οποία ελήφθη η επίμαχη απόφαση του ΣτΕ) σύμφωνα με την οποία: «υπό την συνδρομή επιτακτικών λόγων δημοσίου συμφέροντος επιτρέπονται, κατ’ εξαίρεση του Συντάγματος ,επεμβάσεις που μεταβάλλουν ή αλλοιώνουν τον δασικό χαρακτήρα μιας περιοχής».
Είναι προφανές ότι τα ρεπορτάζ αυτά δόθηκαν από την ίδια πηγή.
Είχε προηγηθεί πριν ένα χρόνο μια άλλη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (η 2499/2012) που επέτρεπε την ανάπτυξη αιολικών πάρκων σε αναδασωτέες περιοχές.
Εισηγήτρια ήταν και πάλι η Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Ας έρθουμε όμως στο σήμερα που έχε μεγαλύτερη σημασία


Στις 24 Ιουνίου 2021 η ΡΑΕ (Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας) εξέδωσε την 504/2021 απόφαση με βάση την οποία η ΤΕΡΝΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ του Ομίλου ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ έλαβε άδεια να εγκαταστήσει 16 ανεμογεννήτριες (με διάμετρο πτερωτής 90 μέτρα) στο Μαντούδι Ευβοίας.
Η τοπική κοινωνία ξεσηκώθηκε και μαζί της ξεσηκώθηκε και η περιφέρεια Στερεάς Ελλάδος που έκανε προσφυγές εναντίων της εγκατάστασης των ανεμογεννητριών και όπως φάνηκε τις προσφυγές αυτές τις πλήρωσε πανάκριβα.
Από τις 6 Αυγούστου η περιοχή καίγεται.
Αλλά η ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ δεν κατασκευάζει μόνον ανεμογεννήτριες.
Το κατασκευαστικό φιλέτο του ομίλου είναι το συγκρότημα κατοικιών και καταστημάτων στο Μεταξουργείο, που προέκυψε από διεθνή αρχιτεκτονικό διαγωνισμό και περιλαμβάνει 40 πολυτελή διαμερίσματα.

Ένα από τα 40 διαμερίσματα ανήκει στην Κατερίνα Σακελλαροπούλου.
Αντιπρόεδρος και εκτελεστικό μέλος του ομίλου ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ είναι ο Μιχάλης Γουρζής, πεθερός του Γιώργου Γεραπετρίτη.
Η κόρη του Μιχάλη Γουρζή και σύζυγος του Γιώργου Γεραπετρίτη η Αλεξάνδρα Γουρζή είναι δικηγόρος με εξειδίκευση σε θέματα ΑΠΕ και προϊσταμένη στο τμήμα δικαστικής εκπροσώπησης και νομικής υποστήριξης της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας (ΡΑΕ), δηλαδή της Αρχής που γνωμοδοτεί για τις άδειες.
Ποιο απλά δεν γίνετε νρα τα γράψουμε! Φυσικά δεν υπονοούμε τίποτα για τους καχύποπτους που θα τρέξουν να βγάλουν συμπεράσματα. Ένα ρεπορτάζ με ονόματα και αλήθεια. να τα γράψουμε!
---------- 

Πόσο προστατεύονται τα δάση;

Βάννα Σφακιανάκη * 

πηγή: 

 

Η πρώτη παράγραφος του άρθρου 24 του Συντάγματος του 1975 αφορά στην προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος, των δασών και των δασικών εκτάσεων.

«*¹ Η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος αποτελεί υποχρέωση του Κράτους και δικαίωμα του καθενός. Για τη διαφύλαξή του το Κράτος έχει υποχρέωση να παίρνει ιδιαίτερα προληπτικά ή κατασταλτικά μέτρα στο πλαίσιο της αρχής της αειφορίας. Νόμος ορίζει τα σχετικά με την προστασία των δασών και των δασικών εκτάσεων.*²   Η σύνταξη δασολογίου συνιστά υποχρέωση του Κράτους. Απαγορεύεται η μεταβολή του προορισμού των δασών και των δασικών εκτάσεων, εκτός αν προέχει για την Εθνική Οικονομία η αγροτική εκμετάλλευση ή άλλη τους χρήση, που την επιβάλλει το δημόσιο συμφέρον.» ^*3

Στις επόμενες αναθεωρήσεις, τόσο του 2008, όσο και του 2019, η Νέα Δημοκρατία επεδίωξε  επίμονα τη αναθεώρηση του άρθρου 24, όμως μέχρι σήμερα το άρθρο 24 δεν έχει αναθεωρηθεί. Επίσης δεν έχει αναθεωρηθεί το άρθρο 117 του Συντάγματος που αφορά στις αναδασώσεις. Στην παρ. 3 του άρθρου 117 αναφέρεται: «Δημόσια ή ιδιωτικά δάση και δασικές εκτάσεις που καταστράφηκαν ή καταστρέφονται από πυρκαγιά ή  που με άλλο τρόπο αποψιλώθηκαν ή αποψιλώνονται  δεν αποβάλλουν για το λόγο αυτό το χαρακτήρα που  είχαν πριν καταστραφούν, κηρύσσονται υποχρεωτικά  αναδασωτέες και αποκλείεται να διατεθούν για άλλο προορισμό.»

Πως εφαρμόζονται οι συνταγματικές επιταγές.

Η προστασία των δασών και των δασικών εκτάσεων από το Σύνταγμα του 1975, εμπεριείχε εξ αρχής την κερκόπορτά της, που δεν ήταν άλλη από την προσθήκη στη φράση «Απαγορεύεται η μεταβολή του προορισμού των δασών και των δασικών εκτάσεων,  της αίρεσης «εκτός αν προέχει για την Εθνική Οικονομία η αγροτική εκμετάλλευση ή άλλη τους χρήση, που την επιβάλλει το δημόσιο συμφέρον».
Τα χρόνια που ακολούθησαν το 1975, η αποδυνάμωση της προστασίας του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος και μαζί των δασών και δασικών εκτάσεων, ήταν ευθέως ανάλογη με την διαδρομή μετάλλαξης της έννοιας του δημοσίου συμφέροντος και την κυριαρχία της πολιτικής θέσης ότι προέχει η ανάπτυξη της οικονομίας. 

Για την προστασία των δασών και των δασικών εκτάσεων ψηφίστηκε το 1979 –σε εφαρμογή της συνταγματικής επιταγής του άρθρου 24-  ο δασικός νόμος 998/1979. 
Ο νόμος αυτός εκφράζοντας την εποχή του ως προς τις αντιλήψεις για την οικονομία,
•    ρύθμισε λεπτομερώς όλες τις παραμέτρους  που σχετίζονται με τη διαχείριση του δασικού πλούτου,
•    καθόρισε τη σχέση των δασών και δασικών εκτάσεων με τον πρωτογενή τομέα (γεωργία – κτηνοτροφία),
•    στάθηκε αμήχανος μπροστά στα θέματα πολεοδόμησης και την ένταξη δασικών περιοχών σε σχέδια πόλης, σε μια προσπάθεια να μη θίξει το χαρακτήρα των δασικών περιοχών,
•    ταύτισε το δημόσιο συμφέρον με δημόσια έργα υποδομής (δρόμους, αεροδρόμια, φράγματα) και την εθνική άμυνα της χώρας (στρατιωτικά έργα), αναγνωρίζοντας την προτεραιότητά τους έναντι της προστασίας των δασών,
•    επέτρεψε την κατασκευή αθλητικών χώρων, σχολικών κτιρίων, νοσοκομείων, νεκροταφείων κ.α. αλλά όχι και την εγκατάσταση μονών, μετοχίων και ησυχαστηρίων,
•    επέτρεψε στον Ελληνικό Οργανισμό Τουρισμού να υλοποιήσει κάποιες τουριστικές εγκαταστάσεις, στην ΕΤΒΑ -ή άλλους δημόσιους φορείς- να δημιουργήσουν βιομηχανικές περιοχές και στο Υπουργείο Πολιτισμού να εκτελεί  πολιτιστικά έργα και εκδηλώσεις, όπως και αρχαιολογικές έρευνες και ανασκαφές,
•    δεν μπόρεσε να αρνηθεί εξαιρέσεις στους «μεγάλους» της εποχής (ναυπηγεία, διυλιστήρια, μεταλλευτικές και λατομευτικές εργασίες),
αλλά όμως, δεν περιέλαβε εξαιρέσεις σχετικά με τις αναδασώσεις και τις κηρύξεις αναδάσωσης.  

Τη δεκαετία του ’80, οι αλλαγές στο δασικό νόμο ήταν ελάχιστες.  Μάλιστα καταργήθηκε η δυνατότητα να κατασκευάζονται μέσα στα δάση ένα πλήθος εγκαταστάσεων, όπως αθλητικοί χώροι,  σχολικά κτίρια,  νοσοκομεία, παιδικές εξοχές, κατασκηνώσεις και νεκροταφεία. Προστέθηκε όμως η δυνατότητα εγκατάστασης δικτύων ηλεκτρισμού και δικτύων μεταφοράς και διανομής φυσικού αερίου.

Η δεκαετία του ’90 ήταν αυτή που έφερε τα πάνω κάτω στη χώρα, με τις πρώτες απόπειρες ανακατανομής ισχύος ανάμεσα στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. 
Οι θιασώτες της γενικευμένης εμπορευματοποίησης των κοινωνικών αγαθών ζητούσαν να αποκτήσει ο ιδιωτικός τομέας τα ίδια «προνόμια» που η νομοθεσία επέτρεπε μόνο στον δημόσιο τομέα. Ουσιαστικά αυτό οδηγούσε στον μετασχηματισμό της έννοιας του δημοσίου συμφέροντος και τον επαν-ορισμό του ως άθροισμα ιδιωτικών συμφερόντων.  Τέτοιου είδους αλλαγές στη νομοθεσία λοιπόν, συναντούσαν ανυπέρβλητες δυσκολίες, αφού ολόκληρο το νομικό μας σύστημα ήταν δομημένο έτσι ώστε οι δύο τομείς, δημόσιος και ιδιωτικός,  να είναι απόλυτα διακριτοί.^{* 4}
Είναι γνωστό ότι η κατάσταση άρχισε να αλλάζει δραστικά με τους νόμους που ψηφίστηκαν «κατ’ εξαίρεση» για να μπορέσουν να γίνουν γρήγορα και «με ευελιξία» τα έργα των Ολυμπιακών αγώνων. Οι νόμοι αυτοί αντικατέστησαν σταδιακά τη νομοθεσία που υπήρχε μέχρι τότε και έγιναν κανόνας στη συνέχεια. Η κατάσταση ξέφυγε τελείως όταν λίγα χρόνια μετά, άρχισαν να ψηφίζονται νόμοι εφαρμοστικοί των μνημονίων.  

Ήταν η κυβέρνηση Σημίτη που έφερε στη Βουλή, μήνα Αύγουστο, την πρώτη «Απλοποίηση διαδικασιών για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας.»  Ο ν. 2941/2001 επέτρεψε την κατασκευή και εγκατάσταση έργων ηλεκτροπαραγωγής από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ) σε δάση και δασικές εκτάσεις, καθώς και δικτύων σύνδεσής τους με το Σύστημα ή το Δίκτυο, τροποποιώντας το δασικό νόμο σε όφελος του ιδιωτικού τομέα. 

Τη σκυτάλη πήρε στη συνέχεια, η κυβέρνηση Καραμανλή με τα Ειδικά Χωροταξικά Πλαίσια του κ. Σουφλιά, για να επεκτείνει το «προνόμιο» έτσι ώστε τα ενεργειακά έργα να μπορούν να υλοποιούνται και στις αναδασωτέες εκτάσεις. Στο Ειδικό Χωροταξικό για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (2008)  διαβάζει κανείς «ξαφνικά» ότι «…επιτρέπεται η χωροθέτηση αιολικών εγκαταστάσεων εντός δασών, δασικών και αναδασωτέων εκτάσεων…». ^* 5
Η απόφαση 2499/2012 του Συμβουλίου της Επικρατείας που συζητήθηκε πολύ αυτές τις μέρες λόγω του εισηγητικού ρόλου της σημερινής Προέδρου της Δημοκρατίας και αφορά στη δυνατότητα εγκατάστασης αιολικού σταθμού σε αναδασωτέα έκταση, έπαιξε ένα πολύ σημαντικό ρόλο στις μετέπειτα εξελίξεις. Το εντυπωσιακό είναι ότι όταν λήφθηκε αυτή η απόφαση δεν υπήρχε κανένας νόμος στην ελληνική νομοθεσία που να επιτρέπει τέτοια παρέκκλιση για τις αναδασωτέες εκτάσεις. Το μόνο που υπήρχε ήταν το Ειδικό Χωροταξικό για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, δηλαδή μια διυπουργική απόφαση που δεν είχε καν ψηφιστεί από τη Βουλή και συνεπώς σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσε να τροποποιήσει το δασικό νόμο, πόσο μάλλον το Σύνταγμα της χώρας.

Επεμβάσεις σε αναδασωτέες εκτάσεις και «περιβαλλοντικό ισοζύγιο».

Την τελευταία δεκαετία οι παρεμβάσεις στο δασικό νόμο διαδεχόταν η μια την άλλη. Έγραφαν, έσβηναν, βελτίωναν, πρόσθεταν και αφαιρούσαν σε κάθε ευκαιρία. Αποτελεί μια περιπέτεια ακόμα και για όσους έχουν πρόσβαση σε νομικές βάσεις δεδομένων να εντοπίσουν –ψάχνοντας σε κινούμενη άμμο- τι ορίζουν οι νόμοι κάθε στιγμή και για κάθε θέμα. Με τέτοιους όρους κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η κοινωνία είναι ενημερωμένη.

Η δραστική τροποποίησή του δασικού νόμου όμως, έγινε με το νόμο 4280/2014 ^*6 που έφερε στη Βουλή η κυβέρνηση Σαμαρά και ψηφίστηκε πάλι μήνα Αύγουστο. 
Ο νόμος αυτός, που είχε αναρτηθεί σε δημόσια διαβούλευση τον Ιανουάριο του 2014 με σκοπό να αντιμετωπίσει προβλήματα οικοδομικών συνεταιρισμών και είχε δεχθεί τα πυρά ακόμα και εκείνων που υποτίθεται ότι θα εξυπηρετούσε ^*7, έβαλε στο τραπέζι πολεοδομικά και περιβαλλοντικά ισοζύγια, πραγματικά ή λογιστικά, με ανταλλαγές ακινήτων δασικών και μη δασικών.
Κατά το νόμο 4280/2014, το περιβαλλοντικό ισοζύγιο επιτυγχάνεται στις περιπτώσεις κατασκευής «κατ’ εξαίρεση» επιτρεπτών έργων σε δάση και δασικές εκτάσεις, -που επιτρέπει ο ίδιος ή προηγούμενοι νόμοι- «με αναδάσωση ή δάσωση έκτασης  ίδιου εμβαδού με εκείνης στην οποία εγκρίθηκε η εκχέρσωση για την πραγματοποίηση της επέμβασης», κι αυτό  στην ίδια ή σε άλλη περιοχή που υποδεικνύει η δασική υπηρεσία.  

Το πιο κρίσιμο όμως είναι ότι ο ν. 4280/2014 αναδιαμόρφωσε το «Κεφάλαιο Έκτο» του δασικού νόμου, συμπεριλαμβάνοντας για πρώτη φορά άρθρο με τίτλο «Εξαιρετικός χαρακτήρας επιτρεπτών επεμβάσεων σε αναδασωτέες εκτάσεις» (άρθρο 46) που διατυπώνει ότι επιτρέπονται επεμβάσεις για τη διάνοιξη οδών, τα μεγάλα έργα υποδομής, τα ενεργειακά έργα και δίκτυα, τις αρχαιολογικές έρευνες και ανασκαφές και τα στρατιωτικά έργα.
Στα έργα υποδομής όπως καταγράφονται σήμερα στον δασικό νόμο (άρθρο 53)  περιλαμβάνονται αεροδρόμια, τεχνητές λίμνες, φράγματα, υδροηλεκτρικοί σταθμοί, ταμιευτήρες και εγκαταστάσεων άντλησης για την αποθήκευση ενέργειας, χερσαίες εγκαταστάσεις λιμένων και εγκαταστάσεις άντλησης υδρογονανθράκων, τηλεπικοινωνιακά και ηλεκτρικά δίκτυα, έργα ύδρευσης και αποχέτευσης, συστήματα διαχείρισης στερεών ή υγρών αποβλήτων, έργα συλλογής, αποθήκευσης και μεταφοράς υδάτων για αρδευτικούς ή υδρευτικούς σκοπούς και αντλιοστάσια.
Περιλαμβάνονται επίσης:  κάθε τεχνικό έργο που αφορά στην υποδομή και εγκατάσταση σταθμών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ) ή μονάδες Συμπαραγωγής Ηλεκτρισμού και Θερμότητας (ΣΗΘ) με χρήση ΑΠΕ και των συνοδών έργων, δίκτυα μεταφοράς και διανομής φυσικού αερίου και πετρελαϊκών προϊόντων και σταθμοί ηλεκτροπαραγωγής από συμβατικά καύσιμα.
Όλα τα παραπάνω έργα απαγορεύονται μόνο στους πυρήνες των εθνικών δρυμών, στα αισθητικά δάση και στα κηρυγμένα μνημεία της φύσης. Τέτοιου είδους κηρύξεις είναι ελάχιστες και δεν φαίνεται να υπάρχει καμιά προθυμία να γίνουν περισσότερες. 

Τα έργα λοιπόν αυτά θα μπορούν να εκτελούνται πάνω σε κηρυγμένες ως αναδασωτέες δασικές εκτάσεις και οι επενδυτές θα συνεχίσουν να ισχυρίζονται στα πάνελ ότι είναι καθ’ όλα νόμιμοι, πόσο μάλλον προβάλλοντας  το επιχείρημα ότι αντικαθιστούν το δάσος που καταστρέφουν με δάσος που δημιουργούν! Τώρα, το ότι αυτό που καταστρέφεται είναι αναπόσπαστο και ζωτικό λειτουργικό μέρος ενός ολοκληρωμένου φυσικού οικοσυστήματος ενώ αυτό που δημιουργείται είναι μια αποσπασματική, τεχνητά φυτεμένη έκταση, για λόγους γραφειοκρατικής νομιμοφάνειας, αυτά είναι ψιλά γράμματα.

Τι επιτρέπει ο δασικός νόμος σήμερα σε δάση και δασικές εκτάσεις.

Σήμερα, μετά και από επόμενες από αυτή του 2014 τροποποιήσεις, ο δασικός νόμος ευθύς εξ αρχής δηλώνει (άρθρο 45) ότι η γενική απαγόρευση μεταβολής του προορισμού των δασών και δασικών εκτάσεων δεν ισχύει εφόσον πρόκειται για εκτέλεση στρατιωτικών έργων,  για διανοίξεις δημόσιων οδών, για την κατασκευή και εγκατάσταση αγωγών φυσικού αερίου και πετρελαϊκών προϊόντων, δικτύων μεταφοράς και διανομής ηλεκτρικής ενέργειας, έργων ηλεκτροπαραγωγής από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ), περιλαμβανομένων των μεγάλων υδροηλεκτρικών σταθμών και για έργα εκμετάλλευσης ορυκτών πρώτων υλών. 
Στη συνέχεια τα άρθρα 47-61 του δασικού νόμου αναφέρονται λεπτομερώς σε κάθε κατηγορία έργων. Στις κατηγορίες αυτές περιλαμβάνονται και όλα τα έργα που αναφέρθηκαν παραπάνω και που απολαμβάνουν το προνόμιο να εκτελούνται σε δασικές και σε αναδασωτέες περιοχές. 
Εκτός από αυτά, άλλα έργα που μπορούν να εκτελούνται σε δάση και δασικές εκτάσεις είναι:
•    Εγκαταστάσεις τουριστικού χαρακτήρα (άρθρο 49) και ειδικότερα, χιονοδρομικά κέντρα, εγκαταστάσεις αξιοποίησης ιαματικών πηγών - υδροθεραπευτήρια, κέντρα θαλασσοθεραπείας, εγκαταστάσεις ιατρικού τουρισμού και ξενοδοχειακών καταλυμάτων κατηγορίας 4 ή 5 αστέρων, η διάνοιξη και δημιουργία διόδων διαδρομών τρυπιδοσφαίρισης (γκολφ) και σύνθετα τουριστικά καταλύματα,
•    Βιομηχανικές εγκαταστάσεις (άρθρο 51) όπως μονάδες μεταποίησης γεωργικών προϊόντων, οινοποιεία, αποσταγματοποιεία, ποτοποιεία, εμφιαλωτήρια, ελαιοτριβεία, σφαγεία, δεξαμενές αποθήκευσης πετρελαιοειδών,
•    Στα μεταλλεία – λατομία (άρθρο 52) έχουν παρεισφρήσει συστήματα επεξεργασίας αξιοποίησης αποβλήτων που προέρχονται από εκσκαφές, κατασκευές και κατεδαφίσεις (ΑΕΚΚ) «σε μεταλλεία και λατομεία των οποίων έπαυσε η λειτουργία για οποιονδήποτε λόγο χωρίς αποκατάσταση αυτών»,
•    Στις λοιπές επιτρεπτές επεμβάσεις (άρθρο 57) συγκαταλέγονται α) αθλητικές εγκαταστάσεις, β) εκπαιδευτικά κτίρια, γ) νοσοκομεία, θεραπευτήρια,  δ) ιεροί ναοί, μονές, μετόχια και ησυχαστήρια, ε) σωφρονιστικά καταστήματα, στ) εγκαταστάσεις των Σωμάτων Ασφαλείας, ζ) χώροι αποθήκευσης και επεξεργασίας στερεών και υγρών αποβλήτων, η) υδροτριβεία παραδοσιακού τύπου, θ) βοτανικοί  κήποι, ι) δομές φιλοξενίας προσφύγων, όπως επίσης και πάρκα κεραιών.
•     Επιτρέπεται επίσης (άρθρο 60) η ένταξη δημόσιων χορτολιβαδικών και πετρωδών εκτάσεων στον πολεοδομικό σχεδιασμό, προκειμένου να αποτελέσουν ακίνητα υποδοχής συντελεστή δόμησης ή και ακίνητα ανταλλαγής οικοδομικών συνεταιρισμών. 

Είναι λοιπόν προφανές ότι οι αποφάσεις αναδάσωσης σε περιοχές όπου τα δάση έχουν καταστραφεί αλλά και οι δασικοί χάρτες δεν ανησυχούν καθόλου τον ιδιωτικό τομέα των «μεγάλων επενδύσεων», αφού οι επενδύσεις αυτές μπορούν να πραγματοποιούνται σε δάση και δασικές εκτάσεις και οι πιο προνομιούχες από αυτές και σε αναδασωτέες. 
Η νομοθεσία των δύο μέτρων και δύο σταθμών καλά κρατεί, μέχρι η κοινωνία να καταφέρει να επιβάλλει κάτι διαφορετικό. Και σήμερα η κοινωνία με αφορμή τις πυρκαγιές, δείχνει αποφασισμένη να υπερασπιστεί τόσο την επιβίωσή της όσο και την περιβαλλοντική προστασία, δύο έννοιες που είναι στενά αλληλένδετες.

* H Βάννα Σφακιανάκη είναι αρχιτέκτων

^{* 1} Όσα σημειώνονται με υπογράμμιση και πλάγια γραφή προστέθηκαν κατά τη συνταγματική αναθεώρηση του 2001. 

^{* 2} Σε εφαρμογή της συνταγματικής επιταγής εκδόθηκε ο ν. 998/1979 «Περί προστασίας των δασών και των δασικών εν γένει εκτάσεων της Χώρας»

^{* 3} Στην αναθεώρηση του Συντάγματος του 2001 προστέθηκε και το εδάφιο: «Ερμηνευτική δήλωση: Ως δάσος ή δασικό οικοσύστημα νοείται το οργανικό σύνολο άγριων φυτών με ξυλώδη κορμό πάνω στην αναγκαία επιφάνεια του εδάφους, τα οποία, μαζί με την εκεί συνυπάρχουσα χλωρίδα και πανίδα, αποτελούν μέσω της αμοιβαίας αλληλεξάρτησης και αλληλοεπίδρασής τους,ιδιαίτερη βιοκοινότητα (δασοβιοκοινότητα) και ιδιαίτερο φυσικό περιβάλλον (δασογενές). Δασική έκταση υπάρχει όταν στο παραπάνω σύνολο η άγρια ξυλώδης βλάστηση, υψηλή ή θαμνώδης, είναι αραιά.»

^{* 4} Βλ. «Τα όρια των ιδιωτικοποιήσεων – Βιώσιμο Κράτος & Δημόσια Κτήση», Μαρία Καραμανώφ, Επιμελητήριο Περιβάλλοντος & Βιωσιμότητος, 2010

^{* 5} Ειδικό Χωροταξικό για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, άρθρο 6, παρ. 4

^{* 6} ν. 4280/2014, Περιβαλλοντική αναβάθμιση και ιδιωτική πολεοδόμηση - Βιώσιμη ανάπτυξη οικισμών Ρυθμίσεις δασικής νομοθεσίας και άλλες διατάξεις

^{* 7} Δημόσια διαβούλευση επί σχεδίου νόμου ‘’Περιβαλλοντική αναβάθμιση και ιδιωτική πολεοδόμηση – Βιώσιμη ανάπτυξη, εγκαταλελειμμένοι οικισμοί και Οικοδομικοί Συνεταιρισμοί – Χρήσεις Γης’’ 

------------

Αντίθετη στο Σύνταγμα η διάθεση καμένων εκτάσεων με άλλο τρόπο πέραν της αναδάσωσης, σύμφωνα με την μειοψηφία της απόφασης 2499/2012 του ΣτΕ 

πηγή: http://www.legalnews24.gr/2021/08/24992012.html

Mε αφορμή τις καταστροφικές φωτιές σε πολλές περιοχές της ελληνικής επικράτειας, γίνεται συζήτηση για την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (αρ.2499/2012, Ολομέλεια), σύμφωνα με την οποία παρακάμφθηκε η Συνταγματική διάταξη του άρθρου 117 παρ.3[1], που απαγορεύει ρητώς και ανεξαίρετα την διάθεση με άλλο τρόπο δασικών εκτάσεων που καταστράφηκαν από πυρκαγιά , πέραν της αναδάσωσης.

Ακολουθεί απόσπασμα από την απόφαση:

«Κατά την έννοια όμως της συνταγματικής διάταξης, παρά την απόλυτη διατύπωσή της, δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι ο συνταγματικός νομοθέτης είχε τη βούληση να απαγορεύσει τη χρησιμοποίηση αναδασωτέων εκτάσεων ακόμη και για σκοπούς ιδιαίτερης σημασίας για το δημόσιο συμφέρον που δεν μπορούν να καλυφθούν με άλλο τρόπο, αφού η απαγόρευση αυτή στις παραπάνω περιπτώσεις θα είχε ως συνέπεια να καταστεί αδύνατη η ικανοποίηση υπέρτερων δημόσιων σκοπών, λόγω του γεγονότος ότι προηγήθηκε καταστροφή της δασικής βλάστησης, που ενδεχομένως, μάλιστα, να προκλήθηκε, με σκοπό τη ματαίωση του έργου. Ως εκ τούτου, κατά την έννοια της ανωτέρω διάταξης του Συντάγματος, με την οποία συμπληρώνεται η ρύθμιση για την προστασία των δασικών οικοσυστημάτων που εισάγεται με το άρθρο 24 παρ. 1 και η οποία, ως εκ τούτου, αν και θεσπίζει αυστηρό καθεστώς προστασίας για τις αναδασωτέες εκτάσεις, είναι ερμηνευτέα στο πλαίσιο του επιδιωκόμενου με τη διάταξη του άρθρου 24 παρ. 1 σκοπού, δεν αποκλείεται η θέσπιση από το νομοθέτη ρυθμίσεως, δια της οποίας παρέχεται η δυνατότητα σε εξαιρετικές περιπτώσεις, να εγκριθεί επέμβαση σε έκταση που έχει κηρυχθεί αναδασωτέα, ακόμη και πριν ανακτήσει τη δασική μορφή της, προκειμένου να εκτελεστεί έργο, το οποίο αποβλέπει στην εξυπηρέτηση ανάγκης με ιδιαίτερη κοινωνική, εθνική ή οικονομική σημασία, αν η εκτέλεση του έργου στην έκταση αυτή είναι απολύτως αναγκαία και επιτακτική, στο μέτρο που η παρέλευση του απαιτούμενου για την πραγματοποίηση της αναδάσωσης χρονικού διαστήματος θα είχε ως συνέπεια τη ματαίωση του επιδιωκόμενου δημόσιου σκοπού…Την αυτή δυνατότητα ανεγνώρισε μεταγενεστέρως ο νομοθέτης και για την εκτέλεση σημαντικών δημοσίων έργων και έργων υποδομής, όπως αυτά των παρ. 1 και 2 του άρθρου 58, μεταξύ των οποίων οι σταθμοί παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από Α.Π.Ε. και τα συνοδά έργα, για τα οποία εκδίδεται σχετική έγκριση επέμβασης».

Η αντίθετη άποψη της μειοψηφίας

Ιδιαίτερης ωστόσο σημασίας στην εν λόγω απόφαση είναι η γνώμη της μειοψηφίας (9 Σύμβουλοι), σύμφωνα με την οποία, από το Σύνταγμα τίθεται άνευ ουδεμιάς προβλεπόμενης εξαιρέσεως για δημοσίου συμφέροντος σκοπούς ο κανόνας ότι μία έκταση με δασική βλάστηση που έχει απωλέσει την ιδιότητά της αυτή από υλικές πράξεις ή φυσικά αίτια όχι μόνον κηρύσσεται αναδασωτέα, προφανώς για να επανακτήσει την απολεσθείσα ιδιότητα της, αλλά και αποκλείεται να διατεθεί για άλλον προορισμό, δηλαδή κατά τρόπο αναιρούντα τη δυνατότητα υλικής επανακτήσης της υλικώς απολεσθείσης ιδιότητας, για την οποία ακριβώς κηρύχθηκε αναδασωτέα. Και καταλήγει η μειοψηφία ότι «οι επίδικες διατάξεις, καθ΄ όσον επιτρέπουν την κατασκευή και εγκατάσταση έργων ηλεκτροπαραγωγής από Α.Π.Ε. σε αναδασωτέες εκτάσεις πριν την έκδοση πράξεως περί άρσεως της αναδασώσεώς τους λόγω επανακτήσεως της ιδιότητας για την απώλεια της οποίας κηρύχθηκαν αναδασωτέες είναι ανίσχυρες ως αντίθετες προς το άρθρ. 117 παρ. 3 του Συντάγματος».

Παρατίθεται παρακάτω η γνώμη της μειοψηφίας:

«Κατά τη γνώμη όμως των Συμβούλων Ν. Ρόζου, Μ. Καραμανώφ, Γ. Ποταμιά, Ε. Αντωνόπουλου, Β. Καλατζή, Δ. Κυριλλόπουλου, Ο. Ζύγουρα, Θ. Αραβάνη και Μ. Πικραμένου, η αδιάστικτη γραμματική διατύπωση της διατάξεως του άρθρου 117 παρ. 3 του Συντάγματος έχει ως συνέπεια ότι δεν είναι αυτή δεκτική ερμηνείας. Πράγματι, τόσο ο απαγορευτικός της χαρακτήρας όσο και η συστηματική της τοποθέτηση σε ιδιαίτερο άρθρο και κεφάλαιο του Συντάγματος, διαφορετικό εκείνου που περιέχει το άρθρο 24 αυτού, το οποίο ρυθμίζει κατά τρόπο εξαντλητικό τις κατ΄ εξαίρεση επιτρεπτές μεταβολές του προορισμού μόνο των δασών και των δασικών εκτάσεων, μαρτυρούν τη σαφή βούληση του συνταγματικού νομοθέτη να αποκλείσει εντελώς κάθε ενδεχόμενο διασταλτικής ή τελολογικής ερμηνείας της διατάξεως αυτής προς την κατεύθυνση της δυνατότητας μεταβολής του προορισμού του διαφορετικού είδους εδαφών που ρυθμίζει, δηλαδή των αναδασωτέων εκτάσεων. Eξ άλλου, η ερμηνεία μιάς διατάξεως εναντίον του γράμματός της, και αν ακόμα γίνεται κατ΄ εξαίρεση και κατ΄ οικονομία δεκτή προκειμένου για διάταξη κοινού νόμου ώστε να επιτευχθεί η συμφωνία της με το υπέρτερης αυτής τυπικής ισχύος Σύνταγμα και η καλύτερη εναρμόνισή της προς το όλο πλέγμα της εννόμου τάξεως, δεν είναι πάντως νοητή προκειμένου για συνταγματική διάταξη, κατά μείζονα δε λόγο όταν αυτή θεσπίζει ρητή και απόλυτη απαγόρευση ώστε να εναρμονισθεί προς διάταξη κοινού νόμου, κατώτερης δηλαδή αυτής τυπικής ισχύος. Αντίθετη εκδοχή, σύμφωνα με την οποία ο κοινός νομοθέτης δύναται, επικαλούμενος σοβαρούς λόγους δημοσίου συμφέροντος, να θεσπίζει εξαιρέσεις από ρητή και απόλυτη συνταγματική απαγόρευση, όπως η του άρθρου 117 παρ. 3, καθιστά αυτήν ανίσχυρη και ισοδυναμεί πράγματι με ανεπίτρεπτη άσκηση αναθεωρητικής εξουσίας. Ειδικώτερα, από το συνδυασμό των άρθρων του Συντάγματος 24 παρ. 1, της υπ΄ αυτό ερμηνευτικής δηλώσεως, κατά την οποία «Ως δάσος ή δασικό οικοσύστημα νοείται το οργανικό σύνολο άγριων φυτών με ξυλώδη κορμό πάνω στην αναγκαία επιφάνεια εδάφους, τα οποία, μαζί με τη συνυπάρχουσα χλωρίδα και πανίδα, αποτελούν μέσω της αμοιβαίας αλληλεξάρτησης και αλληλοεπίδρασής τους, ιδιαίτερη βιοκοινότητα (δασοβιοκοινότητα) κατ΄ ιδιαίτερο φυσικό περιβάλλον (δασογενές). Δασική έκταση υπάρχει όταν στο παραπάνω σύνολο η άγρια ξυλώδης βλάστηση, υψηλή ή θαμνώδης, είναι αραιά» και 117 παρ. 3, εν όψει δε και του άρθρου 37 παρ. 1 του Ν. 998/1979, κατά το οποίο «Ως αναδάσωσις νοείται η αναδημιουργία της καθ΄ οιονδήποτε τρόπον καταστραφείσης ή συνταγματικής αραιωθείσης ή άλλως πως υποβαθμισθείσης δασικής βλαστήσεως, είτε δια της φυτεύσεως ή σποράς, είτε δια της διευκολύνσεως της φυσικής αναγεννήσεως, προς δημιουργίαν δάσους ή δασικής εκτάσεως» συνάγονται τα εξής: Με την πρώτη από τις ανωτέρω διατάξεις (άρθρο 24 παρ. 1) τίθεται ρητώς ο κανόνας ότι, εν όψει της προστασίας του εν γένει φυσικού περιβάλλοντος μέρος του οποίου αποτελούν τα δάση και οι δασικές εκτάσεις (εφεξής για αμφότερα: εκτάσεις με δασική βλάστηση) απαγορεύεται η μεταβολή του προορισμού τους, δηλαδή η απώλεια της ιδιότητάς τους αυτής ως εκτάσεων με δασική βλάστηση, όπως η εν λόγω ιδιότητα ορίζεται ειδικότερα στην υπό την ανωτέρω διάταξη ερμηνευτική δήλωση. Τίθεται δε περαιτέρω εξ ίσου ρητώς αλλά και εξαντλητικώς η εξαίρεση ότι η εν λόγω μεταβολή επιτρέπεται με την έκδοση της οικείας νομικής πράξεως (ΣτΕ Ολομ. 2636/2009) προκειμένου οι εκτάσεις που έχουν την ανωτέρω ιδιότητα να την απωλέσουν για να χρησιμοποιηθούν ως αγροτική εκμετάλλευση ή για άλλο, επιβαλλόμενο από το δημόσιο συμφέρον σκοπό, όντως εν προκειμένω περαιτέρω αδιαφόρου αν εν συνεχεία οι ανωτέρω εκτάσεις απώλεσαν και υλικώς την ιδιότητά τους αυτή ή αν, μετά το πέρας της κατά τα ανωτέρω μεταβολής του προορισμού τους, επιβάλλεται η επανάκτησή της (πρβλ. ΣτΕ Ολομ. 2636/2009, Ολομ. 2573/1994, Ολομ. 2281/1992). Αντιθέτως, από την αδιάστικτη διατύπωση της δεύτερης από τις ανωτέρω συνταγματικές διατάξεις, που όπως έχει ήδη λεχθεί δεν τοποθετείται συστηματικώς ούτε καν στο κεφάλαιο στο οποίο περιλαμβάνεται το ανωτέρω άρθρο 24 περί επιτρεπτών μεταβολών των εκτάσεων με δασική βλάστηση, εν όψει δε και του άρθρου 37 παρ. 1 του Ν. 998/1979, προκύπτει ότι τίθεται με αυτήν ο άνευ ουδεμιάς προβλεπόμενης εξαιρέσεως για δημοσίου συμφέροντος σκοπούς κανόνας ότι μία έκταση με δασική βλάστηση που έχει υλικώς απολέσει την κατά τα οριζόμενα στην προαναφερόμενη ερμηνευτική δήλωση ιδιότητά της αυτή όχι κατ΄ εκτέλεση νομικής πράξεως, αλλά από υλικές πράξεις ή φυσικά αίτια (ΣτΕ Ολομ. 2753/1994, Ολομ. 2281/1992), ναι μεν δεν παύει νομικώς να την έχει, εφ΄ όσον υλικώς την έχει κατά τα προαναφερόμενα απολέσει, αλλά επί πλέον α) όχι μόνον κηρύσσεται αναδασωτέα, προφανώς για να επανακτήσει υλικώς την υλικώς και μόνο απολεσθείσα, κατά τα ανωτέρω ιδιότητα, εφ΄ όσον καμία άλλη έννοια της αναδασώσεως δεν δίνεται από τη νομοθεσία ούτε και είναι νοητή, αλλά και β) αποκλείεται να διατεθεί για άλλον προορισμό, δηλαδή κατά τρόπο αναιρούντα τη δυνατότητα υλικής επανακτήσεως της υλικώς απολεσθείσης ιδιότητας, για την οποία ακριβώς κηρύχθηκε αναδασωτέα και μετά την επίτευξη της οποίας (επανακτήσεως) η έκταση αυτή παύει να είναι αναδασωτέα με την έκδοση της οικείας περί άρσεως της αναδασωτέας πράξεως ως καταστάσα πλέον και υλικώς έκταση με δασική βλάστηση και, συνεπώς, υποκείμενη εφεξής πλέον στις διατάξεις του άρθρου 24 παρ. 1 του Συντάγματος, άρα και στην προβλεπόμενη από αυτές εξαίρεση (ΣτΕ Ολομ. 2778/1988). Η διάθεση της αναδασωτέας εκτάσεως κατά τρόπο αναιρούντα την κατά τα ανωτέρω δυνατότητα ολικής επανακτήσεως της υλικώς απολεσθείσας ιδιότητάς της θα ήταν επιτρεπτή μόνον αν η διάταξη του άρθρου 117 παρ. 3 του Συντάγματος δεν προέβλεπε και τον προαναφερόμενο αποκλεισμό της διαθέσεως της εκτάσεως αυτής για άλλον προορισμό, αλλά περιοριζόταν στην συνεπεία της υλικής απώλειας της ιδιότητάς της διατήρηση αυτής (της ιδιότητάς της) νομικώς και την κήρυξή της ως αναδασωτέας, οπότε ως αναδασωτέα έκταση κατά πλάσμα δικαίου έχουσα δασική βλάστηση θα υπέκειτο στις διατάξεις του άρθρ. 24 παρ. 1 του Συντάγματος. Υπέρ της απόψεως αυτής συνηγορεί και το ότι στις συζητήσεις κατά την 25η Συνεδρίαση/22.3.197 της Ολομέλειας της Επιτροπής του Συντάγματος 1975, οπότε η ανωτέρω διάταξη προτάθηκε για πρώτη φορά και περιελήφθη ως παρ. 12 του άρθρ. 111 του σχεδίου αυτής με τη διατύπωση «Δημόσιαι και ιδιωτικαί δασικαί εκτάσεις αποψιλωθείσα ή άλλως πως καταστραφείσαι είναι μόνον αναδασωτέαι, ουδέποτε δε διατίθενται δι΄ έτερον σκοπόν», η αποφυγή οικοπεδοποιήσεως των εκτάσεων με δασική βλάστηση που καταστράφηκε αναφέρθηκε απλώς ως παράδειγμα τέτοιας διαθέσεως και μάλιστα συνεπεία της καταστροφής της μόνο από πυρκαϊά. Το ανωτέρω δε παράδειγμα δεν το ανέφεραν οι βουλευτές που είχαν υποβάλει τη σχετική πρόταση (σελ. 423-425 πρακτικών). Επί πλέον, στην Ολομέλεια της Βουλής (Συνεδρίαση Θ΄/2.6.1975, σ. 1055 πρακτικών), ο ... .........., εκπρόσωπος των βουλευτών που υπέβαλαν την τροπολογία, η οποία αποτέλεσε την ισχύουσα διάταξη της παρ. 3 του άρθρου 117, ρητώς ανέφερε ότι ο κίνδυνος είναι η μετατροπή των καταστροφεισών εκτάσεων με δασική βλάστηση «είτε εις οικόπεδα είτε εις χωράφια», δηλαδή η διάθεσή τους για οιονδήποτε άλλο πλην της ανακτήσεως της δασικής βλαστήσεως προορισμό, παραθέτων τους δύο συνηθέστερους πλην όχι μοναδικούς τέτοιους προορισμούς, εν γνώσει βεβαίως της προβλεπόμενης από το άρθρ. 24 παρ. 1 εξαιρέσεως, το οποίο είχε γίνει ήδη δεκτό ως άρθρο 27 (συνεδρ. ΟΘ/26.4.1975, σ. 551 πρακτικών). Τούτων έπεται ότι οι επίδικες διατάξεις, καθ΄ όσον επιτρέπουν την κατασκευή και εγκατάσταση έργων ηλεκτροπαραγωγής από Α.Π.Ε. σε αναδασωτέες εκτάσεις πριν την έκδοση πράξεως περί άρσεως της αναδασώσεώς τους λόγω επανακτήσεως της ιδιότητας για την απώλεια της οποίας κηρύχθηκαν αναδασωτέες είναι ανίσχυρες ως αντίθετες προς το άρθρ. 117 παρ. 3 του Συντάγματος».

Ολόκληρη η απόφαση είναι διαθέσιμη εδώ (πηγή: eclass.uoa.gr) 

Ακολουθήστε το legalnews24.gr στο Google News εδώ

Ακολουθήστε το legalnews24.gr στο Instagram εδώ

_______________

(1) 117 παρ.3 Σ: « Δημόσια ή ιδιωτικά δάση και δασικές εκτάσεις που καταστράφηκαν ή καταστρέφονται από πυρκαγιά ή που με άλλο τρόπο αποψιλώθηκαν ή αποψιλώνονται δεν αποβάλλουν για το λόγο αυτό το χαρακτήρα που είχαν πριν καταστραφούν, κηρύσσονται υποχρεωτικά αναδασωτέες και αποκλείεται να διατεθούν για άλλο προορισμό».

------------

Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, οι ανεμογεννήτριες και ο Γεραπετρίτης

πηγή: https://iskra.gr...kuwM

Το 2012 η Κατερίνα Σακελλαροπούλου ήταν μια απλή σύμβουλος στο Συμβούλιο Επικρατείας.

Τοποθετημένη, όμως, στο πέμπτο τμήμα του ανώτατου διοικητικού δικαστηρίου.

Στο τμήμα δηλαδή που είναι αρμόδιο για να ελέγχει αν η διοίκηση τηρεί τις διακηρύξεις του Συντάγματος και των Νόμων για την προστασία του περιβάλλοντος.

Και ειδικότερα για την προστασία των δασών από τους κάθε είδους οικοπεδοφάγους που βρίσκουν νομοθετικά «παράθυρα» για να κτίζουν στα καμένα.

Η δικαστής Σακελλαροπούλου δεν αποδείχθηκε κέρβερος.

Το αντίθετο.

Διαβάζουμε στις 12 Απριλίου 2013 στην «Ναυτεμπορική» με «πηγή» το ΑΠΕ (Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων»: « Τον δρόμο για την εγκατάσταση ΑΠΕ (Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας) ακόμη και στις δασικές περιοχές άνοιξε το Συμβούλιο της Επικρατείας».

Εισηγήτρια της απόφασης του ΣτΕ (1421/2013) ήταν η Κατερίνα Σακελλαροπούλου.

Την ίδια ημέρα (12 Απριλίου 2013) η «Καθημερινή» δημοσίευσε απόσπασμα της εισήγησης της Κατερίνας Σακελλαροπούλου (με βάση την οποία ελήφθη η επίμαχη απόφαση του ΣτΕ) σύμφωνα με την οποία: «υπό την συνδρομή επιτακτικών λόγων δημοσίου συμφέροντος επιτρέπονται, κατ’ εξαίρεση του Συντάγματος ,επεμβάσεις που μεταβάλλουν ή αλλοιώνουν τον δασικό χαρακτήρα μιας περιοχής».

Κατά την Κατερίνα Σακελλαροπούλου «Η εγκατάσταση αιολικών μονάδων μέσα σε δάση και δασικές περιοχές δεν αντίκειται στις συνταγματικές επιταγές και βρίσκεται εντός των νομοθετικών πλαισίων».

Το καλύτερο: Κατά την Κατερίνα Σακελλαροπούλου «Ακόμη και στα μικρά νησιά που προστατεύονται περιβαλλοντικά από το Σύνταγμα είναι δυνατή η εγκατάσταση ανεμογεννητριών».

Είχε προηγηθεί πριν ένα χρόνο μια άλλη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (η 2499/2012) που επέτρεπε την ανάπτυξη αιολικών πάρκων σε αναδασωτέες περιοχές.

Εισηγήτρια ήταν και πάλι η Κατερίνα Σακελλαροπούλου.

Πάμε στα πιο σύγχρονα.

Στις 24 Ιουνίου 2021 η ΡΑΕ (Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας) εξέδωσε την 504/2021 απόφαση με βάση την οποία η ΤΕΡΝΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ του Ομίλου ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ έλαβε άδεια να εγκαταστήσει 16 ανεμογεννήτριες (με διάμετρο πτερωτής 90 μέτρα) στο Μαντούδι Ευβοίας.

Η τοπική κοινωνία ξεσηκώθηκε

Από τις 6 Αυγούστου η περιοχή καίγεται.

Αλλά η ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ δεν κατασκευάζει μόνον ανεμογεννήτριες.

Το κατασκευαστικό φιλέτο του ομίλου είναι το συγκρότημα κατοικιών και καταστημάτων στο Μεταξουργείο.

Σύμφωνα με την ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ πρόκειται για κτίριο υψηλής αισθητικής και σύγχρονου design που προέκυψε από διεθνή αρχιτεκτονικό διαγωνισμό και περιλαμβάνει 40 πολυτελή διαμερίσματα.

Κάτι σαν το «Ελληνικό του Μεταξουργείου».

Ένα από τα 40 διαμερίσματα ανήκει στην Κατερίνα Σακελλαροπούλου.

Αντιπρόεδρος και εκτελεστικό μέλος του ομίλου ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ είναι ο Μιχάλης Γουρζής, πεθερός του Γιώργου Γεραπετρίτη.

Η κόρη του Μιχάλη Γουρζή και σύζυγος του Γιώργου Γεραπετρίτη η Αλεξάνδρα Γουρζή είναι δικηγόρος με εξειδίκευση σε θέματα ΑΠΕ και προϊσταμένη στο τμήμα δικαστικής εκπροσώπησης και νομικής υποστήριξης της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας (ΡΑΕ).

Η επιλογή της Κατερίνας Σακελλαροπούλου για την θέση της Πρόεδρου της Δημοκρατίας είναι κοινό πολιτικό μυστικό ότι προέκυψε από πρόταση του Γιώργου Γεραπετρίτη την οποία αποδέχθηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Σε απλά ελληνικά τι σημαίνουν όλα αυτά;

Ότι η σύζυγος του Νο 2 της κυβέρνησης είναι δικηγόρος στην ΡΑΕ που έδωσε άδεια για 16 ανεμογεννήτριες στο Μαντούδι Ευβοίας οι οποίες θα εγκατασταθούν από κατασκευαστικό όμιλο στον οποίο ο πεθερός του Νο 2 της κυβέρνησης (και πατέρας της δικηγόρου της ΡΑΕ) είναι αντιπρόεδρος και για να παρακαμφθεί το Σύνταγμα είχε εκδοθεί απόφαση του ΣτΕ με εισηγήτρια δικαστίνα η οποία αγόρασε πολυτελές διαμέρισμα από τον ίδιο κατασκευαστικό όμιλο και στην συνέχεια αυτή η ίδια δικαστίνα έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας ύστερα από πρόταση του Νο 2 της κυβέρνησης στον Νο1 της κυβέρνησης.

Εδώ μπορείτε να ακούσετε όλο το ρεπορτάζ που παρουσίασε ο Αργύρης Ντινόπουλος για «Την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τις ανεμογεννήτριες και τον Γεραπετρίτη» στην εκπομπή «ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ» που μεταδίδεται κάθε ημέρα (07.00-10.00) από τον ΕΛΛΑΔΑ FM.

------------

Μία όμως εξέλιξη λίαν θετική, εκ μέρους του ιδίου Δικαστηρίου στο ακόλουθο Δελτίο Τύπου 

Απόφαση Συμβουλίου της Επικρατείας για τους δασικούς χάρτες

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Δεκτή έγινε από το ΣτΕ η προσφυγή που είχε υποβληθεί τον Οκτώβριο 2020 από επτά οργανώσεις κατά της απόφασης ΥΠΕΝ/ΔΠΔ/64663/2956/03.07.2020 (ΦΕΚ Β΄ 2773) για τους δασικούς χάρτες.

Οι συνυπογράφουσες οργανώσεις χαιρετίζουν  τις αποφάσεις τις Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας 1364-1365/2021. 

Μετά από ένα καλοκαίρι, κατά τη διάρκεια του οποίου η καταστροφή του δασικού πλούτου της χώρας ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, οι αποφάσεις αυτές ενισχύουν τη νομική προστασία των δασών και των δασικών εκτάσεων και αποδοκιμάζουν  διοικητικές παθογένειες και πρακτικές που υπονομεύουν το κράτος δικαίου και το Σύνταγμα και θέτουν σε κίνδυνο την ανθρώπινη ζωή, το περιβάλλον, τις υποδομές, την οικονομία, και, κυρίως, τις προοπτικές μίας  χώρας που είναι εκτεθειμένη περισσότερο από ποτέ στις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής. 

Πάνω από όλα, η απόφαση επιβεβαιώνει το ειδικό βάρος και τον αδιάλειπτα επίκαιρο χαρακτήρα του άρθρου 24 του Συντάγματος.

Ειδικότερα, οι αποφάσεις 1364-1365/2021:

(α) Προστατεύουν τα δάση και τις δασικές εκτάσεις που έχουν ενταχθεί σε παράνομα οριοθετημένους οικισμούς και επιβάλλουν την καταγραφή τους σε δασικούς χάρτες και, κατά συνέπεια, την νομική τους αντιμετώπιση ως δασικών. Στο μέλλον, κάθε σύννομη οριοθέτηση οικισμού θα πρέπει αναγκαστικά να λαμβάνει υπόψη και να προστατεύει  τα γειτονικά δάση και δασικές εκτάσεις, που μάλιστα, ως περιαστικά, έχουν τεράστια συμβολή σε ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης.

(β) Επιβεβαιώνουν ότι η παραχώρηση της χρήσης δασών και δασικών εκτάσεων δεν αίρει την προστασία τους, και δεν επιτρέπει τον οριστικό αποχαρακτηρισμό τους για το μέλλον. Η εξαίρεσή τους από τη δασική νομοθεσία  τελεί υπό τη διαρκή αίρεση της συνέχισης της δραστηριότητας για την οποία οι εκτάσεις αυτές παραχωρήθηκαν. Έτσι, στο μέλλον, περαιτέρω αλλαγές χρήσης που δεν προβλέπονται από την αρχική παραχώρηση – π.χ., από αγροτική σε οικιστική – δεν θα είναι επιτρεπτές και τυχόν παύση του σκοπού της παραχώρησης για οποιοδήποτε λόγο θα συνεπάγεται επανυπαγωγή της έκτασης στην δασική νομοθεσία. Η δασική νομοθεσία, και ειδικά οι δασικοί χάρτες, καθώς και οι αρμόδιες υπηρεσίες,  θα πρέπει να διασφαλίσουν την επανυπαγωγή αυτή.

(γ) Δεν επιτρέπουν την υλοποίηση οικοδομικών αδειών που εκδόθηκαν – με προβληματικές και ασυντόνιστες διαδικασίες – εντός δασών και δασικών εκτάσεων.  Η ύπαρξη τέτοιων αδειών δεν επιτρέπει, πλέον, την καταστροφή ενός συνταγματικά προστατευόμενου αγαθού.

Τέλος, οι οργανώσεις χαιρετίζουν την έμμεση, αλλά καίρια αναγνώριση του δικαιώματος στο περιβάλλον ως ανθρώπινου δικαιώματος, η διατήρηση του οποίου, τόσο αυτοτελώς, όσο και σε συνδυασμό με τα άλλα ανθρώπινα δικαιώματα, αποτελεί ένα από τα βασικά διακυβεύματα του 21ου αιώνα.

Αναγνωρίζουμε ότι καμία νομική νίκη δεν είναι απόλυτη και ότι  καμία δικαστική απόφαση δεν μπορεί να ανατρέψει καταστάσεις και τετελεσμένα που έχουν δημιουργηθεί τις τελευταίες δεκαετίες. Στο σύνολό τους, τα παραπάνω σημεία επιβάλλουν στη διοίκηση να μη διαιωνίζει πρακτικές που έχουν στο παρελθόν κριθεί επανειλημμένα παράνομες, να μην θυσιάζει κοινά αγαθά για αμφίβολης νομιμότητας ιδιωτικά συμφέροντα, και να εντάξει οργανικά την προστασία και την αποκατάσταση του δασικού και φυσικού πλούτου σε όλες τις πολιτικές της. Η συμμόρφωση του ΥΠΕΝ με τις αποφάσεις του ΣτΕ πρέπει να επικεντρωθεί στα παραπάνω σημεία.

Από πλευράς μας, θα συνεχίσουμε να διεκδικούμε την αναθεώρηση κρίσιμων διατάξεων του νόμου 4685/2020, που αποδυνάμωσε τη διαδικασία περιβαλλοντικής αδειοδότησης και επιφυλάσσει σημαντικά πλήγματα στο καθεστώς προστασίας της δασικής γης. Η αναθεώρηση αυτή επιβάλλεται από την άμεση, πλήρη και διαφανή εφαρμογή των ανωτέρω δικαστικών αποφάσεων, ώστε να μην καταστεί η πρόσβαση στη δικαιοσύνη κενό γράμμα. Για τον σκοπό αυτόν, θα συνεχίσουμε να παρακολουθούμε το νομοθετικό και διοικητικό έργο και να ζητάμε κοινωνική εγρήγορση για την προστασία του δασικού πλούτου της χώρας.

Οι οργανώσεις:

1. Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη
2. Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού
3. Ελληνική Εταιρία Προστασίας της Φύσης
4. Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία
5. Καλλιστώ
6. Greenpeace
7. WWF Ελλάς

πηγή: https://www.lawspot.gr/nomika-nea/apofasi-symvoylioy-tis-epikrateias-gia-toys-dasikoys-hartes...pU

------------