Το Φεστιβάλ γίνεται σε υπαίθριο χώρο Χρόνος έναρξης προβολών 20.30 Θα βρισκόμαστε εκεί από τις 19.30 διαθέσιμοι για συζητήσεις και ενημέρωση Πληροφορίες για την Εκδήλωση 1η Ημέρα (το πρόγραμμα της 2ης ημέρας στο τέλος της ανάρτησης) Αφιέρωμα στην κρυφή ομορφιά του κόσμου μας & μια ταινία μικρού μήκους από κινηματογραφιστές του τόπου μας Παρασκευή 1/9/2023 20.00 Υποδοχή, συζητήσεις, γνωριμία Ανάμεσα στις προβολές θα δίνεται χρόνος για συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων Οι ομιλίες και τυχόν εισηγήσεις δεν θα ξεπερνούν τα 10 λεπτά. Ο χρόνος της συζήτησης θα ρυθμίζεται από το ενδιαφέρον και την θέληση των συμμετεχόντων Ντοκιμαντέρ και ταινίες της 1ης Ημέρας Πρόλογος στο Φεστιβάλ από τον Φοίβο Κρομμύδα, κριτικό κινηματογράφου, υποψ. διδάκτ. 1) Εβίβα (ταινία μικρού μήκους, 2014, 15') Μια ταινία μικρού μήκους, γυρισμένη στους Καλημεριάνους της Κύμης από ανθρώπους του τόπου μας που συνεχώς και περισσότερο διακρίνονται στον κινηματογράφο, την Αμέρισσα Μπάστα και τον Δημή
Αναρτήσεις
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήWater has a private equity, not a private ownership, issue
ΑπάντησηΔιαγραφήThe listed groups are less geared and have made a better start at tackling problems with ailing infrastructure
1ο μέρος
https://www.ft.com/content/ba0bc8df-e760-4cee-b291-21708be28c6f
In 1989, on the eve of privatisation, the European Commission took legal action against the UK government for its failure to meet standards on drinking water.
The fracas did not disrupt the flotation of regional water authorities in England and Wales, which were given more time to reach standards they should have met in 1985. The logic of privatisation — as laid out in the regulator’s “book of numbers” — was that the private sector would deliver crucial investment long ignored by the government.
And it did, to some extent. Capital investment rose by 85 per cent in the decade following privatisation; we no longer worry about our drinking water; leakage has fallen by a third since the mid-1990s.
Yet the structure put in place then has failed. The huge investment the system again needs, given population growth and a changing climate, is in doubt.
It is worth prising apart some failures. One relates to the financial resilience of water companies, given the risk that Thames Water with its £14bn in debts will require state help and that Yorkshire Water has raised £500mn from its private equity and sovereign wealth fund shareholders. This is largely a private equity, not a private ownership, issue.
The three listed companies in the sector, Severn Trent, United Utilities and South West Water (via Pennon Group), alongside Dwr Cymru, the not-for-profit Welsh water company, have the lowest regulatory gearing levels, broadly in line with the “notionally efficient” level set by Ofwat, which has drifted up over time.
Figures for gearing levels from Martin Young at Investec show a sudden leap at Thames after its acquisition by Australian “vampire kangaroo” Macquarie in 2006, which “hollowed out” the group in its 11 years of ownership, in the words of recently departed boss Sarah Bentley. Gearing jumped at Southern Water around the time Royal Bank of Scotland (in its own irresponsible heyday) took control in 2003. Yet the regulator didn’t seem troubled by questions of resilience until 2014.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Διαγραφήτο υπόλοιπο στον ιστότοπο των FT
ΔιαγραφήΕιρήνη Κοντογεωργίου
ΑπάντησηΔιαγραφή8/23 https://www.facebook.com/groups/341114602902975/permalink/2038143183200100/?sfnsn=mo&ref=share ·
Ανάρτηση του δικηγόρου Alexandros Sarivalassis , που μαζί με τη συνάδελφο του Αικατερίνη Γεωργιάδου έφεραν την νίκη στο ΣτΕ για το κίνημα του νερού:
Η ψήφιση της επιστροφής των δημοσίων επιχειρήσεων ύδρευσης και αποχέτευσης στον έλεγχο του Ελληνικού Δημοσίου (μετά τις ΟλομΣτΕ 190,191/2022 και τις 7, 8/2023 αποφάσεις της Επιτροπής Συμμόρφωσης ΣτΕ), αφιερωμένη σε όσους θα ήθελαν έναν καλύτερο κόσμο, αλλά πιστεύουν ότι οι αγώνες είναι γραφικοί και άνευ νοήματος ή ότι είμαστε πολύ αδύναμοι να αλλάξουμε τις επιταγές των δυνατών. Οκ, μπορεί να μας έβγαλαν την πίστη και να ευτέλισαν αρχικά τη Δικαιοσύνη και τη βούληση της συντριπτικής, πιστεύω, πλειοψηφίας των πολιτών (και δεν θα εκπλαγώ βέβαια αν ο αγώνας για το νερό συνεχιστεί / υπάρχουν ακόμη ορατοί κίνδυνοι και εκκρεμότητες, ενώ ήδη και η συγκεκριμένη διάταξη δεν έχει αναδρομικότητα όπως απαιτείται από τις δικαστικές αποφάσεις), αλλά, μετά από μία δεκαετία αγώνων, μπορούμε σήμερα να νιώθουμε μία ικανοποίηση: Μία χούφτα πολιτών και δικαστών ακύρωσαν (προσωρινά ?) τα σχέδια άμεσης ή έμμεσης ιδιωτικοποίησης (ή, κατά διατύπωση του ΣτΕ, "αποξένωσης του Δημοσίου", δεδομένου ότι η αγορά έχει πολλά και κρυφά όπλα τέτοιας αποξένωσης και εκμετάλλευσης) και του τελευταίου εναπομείναντος - και πιο σημαντικού - δημόσιου αγαθού.