Winged Migration - Ταξιδιάρικα Πουλιά - Le peuple migrateur (του Ζακ Περέν, 2001, ντοκιμαντέρ)

Η πορεία των αποδημητικών πουλιών σε όλο τον κόσμο από τις θερμές περιοχές προς την Ανταρκτική και η επιστροφή τους στις εύκρατες ζώνες μαζί με τα νεογέννητά τους.

Το όνειρο ήταν τόσο παλιό όσο και η ίδια η ανθρωπότητα. Τρία χρόνια γυρισμάτων, από πέντε κινηματογραφικά συνεργεία με ατελείωτες ώρες... πτήσης, το έκαναν πραγματικότητα: ο άνθρωπος (και η κάμερα) ταξιδεύει μαζί με τα πουλιά, ακολουθώντας τις ίδιες ουράνιες διαδρομές, ανακαλύπτοντας τις εποχιακές τους στάσεις, καταγράφοντας την πιο χαρτογράφητη περιοχή του πλανήτη...

 [ΕΠΠΠΟ: σήμερα, μετά τα Χελιδονίσματα]

 

Winged Migration

Ντοκιμαντέρ, Έγχρ., Διάρκεια: 103′ Παραγωγή: Γαλλία – Ιταλία – Γερμανία – Ισπανία – Ελβετία Σκηνοθεσία: Ζακ Περέν

Αυτό το συναρπαστικό και πανέµορφο ντοκιµαντέρ χρειάστηκε τρία χρόνια και γυρίσµατα στις επτά ηπείρους για να ολοκληρωθεί, παρακολουθεί τα αποδηµητικά πουλιά σε ένα ταξίδι που πραγµατοποιούν κάθε χρόνο: αυτό της αναζήτησής τους για επιβίωση. Με εκπληκτική φωτογραφία που είναι εξ ολοκλήρου φυσική και καθόλου αλλοιωµένη από ειδικά εφέ, το ντοκιµαντέρ αυτό που ήταν υποψήφιο για Όσκαρ θα σας ταξιδέψει στη µαγεία του κόσµου των πουλιών.

Τα πουλιά που παρουσιάζονται είναι κυρίως τα μεγάλα αποδημητικα (χήνες, πελαργοί, κτλ.), λόγω ισως και τεχνικων δυσκολιων με τα σμηνη των μικροτερων. Έχει ομως στο προγραμμα και απο χελιδονια και αετους μέχρι πιγκουινους. Ελάχιστα λόγια; σκηνές γλυκές, αξιαγαπητες, πικρες, σοκαριστικες; φυσικες και σκηνοθετημενες αλλα παντα μαγευτικες. Ολα παρεμβαλλονται για να διατηρήσουν το ενδιαφέρον του θεατή.

Από τον ένα πόλο ως τον άλλο, από τις ζεστές θάλασσες του νότου στα χιονοσκέπαστα βουνά, από τις καυτές ερήμους στα μεσογειακά κλίματα στο σελιλόιντ, μέσα από εκπληκτικές κινηματογραφικές τεχνικές, ανεπηρέαστες από καιρικές συνθήκες, υψόμετρο, ταχύτητα πτήσης και μέγεθος των πουλιών.

ΒΡΑΒΕΙΑ: Academy Award for Best Documentary Feature “Best Editing” 27th César Awards, “Best Music” ,”Best Debut”.

• Oscar 2003 Best Documentary Feature -Jacques Perrin
• European Film Award 2002 Best Documentary Feature -Jacques Perrin
• CFCA Award 2004 Best Cinematography -Laurent Charbonnier Best Cinematography -Luc Drion Best Cinematography -Laurent Fleutot Best Cinematography -Sylvie Carcedo Best Cinematography -Philippe Garguil Best Cinematography -Olli Barbé Best Cinematography  -Dominique Gentil Best Cinematography  -Thierry Machado Best Cinematography -Stéphane Martin Best Cinematography  -Fabrice Moindrot Best Cinematography  -Ernst Sasse Best Cinematography  -Thierry Thomas Best Cinematography  – Michel Terrasse Best Documentary
• Chicago Film Critics Circle Awards 2004 Best Cinematography – Bernard Luti Best Cinematography – Michel Benjamin
• César 2002 Best Editing (Meilleur montage) Marie-Josèphe Yoyotte Best First Work (Meilleure première oeuvre) – Michel Debats Best First Work (Meilleure première oeuvre) – Jacques Cluzaud
• The European Film Award 2002 Best Documentary Award – Jacques Cluzaud Best Documentary Award – Michel Debats

Ο Ζακ Περέν και τα ταξιδιάρικα πουλιά

πηγή: http://www.mic.gr/cinema-theater/o-zak-peren-kai-ta-taxidiarika-poylia

Οι πιο πρόσφατες παραγωγές του Jacques Perrin είναι ο "Μικρόκοσμος: τα πλάσματα της χλόης" και τα "Ιμαλάια". Στην πρώτη έκανε αίσθηση για τις απίθανες χαμηλές του πτήσεις στα γρασίδια και τους κατοίκους των βάλτων, τα έντομα και τις κάμπιες, που όλη τους η ζωή κρατάει μια μέρα ή ένα τέρμινο. Στην δεύτερη σκαρφάλωσε στα απόκρημνα Ιμαλάια για να δει τον κόσμο από ψηλά και να αφηγηθεί μια παράδοση. Τελευταία, στα 60 του, αυτοανακηρύχτηκε σεναριογράφος και σκηνοθέτης. Έγινε διαβατάρικο πουλί. Μας ταξιδεύει πάνω απ' τα σύννεφα και μας παρουσιάζει τις πιο αρχέγονες και θεαματικές υψηλές πτήσεις. Τύφλα να χουν τα στρατοσφαιρικά 'αεροσκάφη' τύπου SR-71. Τρελοί παραγωγοί, απίθανες περιπλανήσεις που θα λεγε κι ο Μελ Μπρουκς.

 

Ο Jacques Perrin είναι ένας υπόγειος, μυστήριος τύπος. Σπούδασε ηθοποιός στο κονσερβατουάρ του Παρισιού. Ξεκίνησε να παίζει το 1957 σε διάφορες γαλλικές και ιταλικές ταινίες μυστηρίου. Στα 1965 έπαιξε και στο θρίλερ "The sleeping car murders", την πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Κώστα Γαβρά. Στα 1966 κέρδισε το βραβείο ερμηνείας στη Βενετία, ως πρωταγωνιστής στο "Half a man" του Vittorio De Sica. Φαίνεται πως εντυπωσιάστηκε από την προσωπικότητα του Ντε Σίκα, που τα κάνει όλα σχεδόν μόνος του: και ηθοποιός και σκηνοθέτης και σεναριογράφος και παραγωγός. Κι έτσι στα 1968 κάνει το άλμα και περνάει στην παραγωγή. Συμμετέχει σε τρεις παραγωγές υπό την σκηνοθετική μπαγκέτα του Γαβρά. Το πασίγνωστο "Ζ" (1969) που τον έφερε στα πρόθυρα του όσκαρ, την επίσης γνωστή "Κατάσταση πολιορκίας" (1973) και την λιγότερο αξιόλογη "Section speciale" (1975).

 

Ασχολήθηκε και με παραγωγές πολεμικών ντοκιμαντέρ με τολμηρά θέματα, για την εξέγερση της Αλγερίας (La guerre d'Algerie, 1972) και τους αντάρτες; (La spirale, 1975). Η Αφρική τον έλκυε πάντα. Απόδειξη το "Noirs et blancs en couleur" (Black and White in Color, 1976) του Ζαν-Ζακ Ανώ που κέρδισε το ξενόγλωσσο όσκαρ και ο σενεγαλέζος λαϊκός ήρως "Guelwaar" (1992) του Ousmane Sembene. Παράλληλα συνέχισε να δουλεύει ως ηθοποιός. Άξιες αναφοράς οι εμφανίσεις του "Στις δεσποινίδες του Ροσφόρ" (1968) και στο "Peau d'ane" (1970) του Ζακ Ντεμύ αλλά και στο προαναφερθέν "Ζ". Πιο πρόσφατα μπορεί να τον πήρε το μάτι σας στο αστυνομικό "Ο λόγος του μπάτσου" (Parole de flic, 1985), πλάι στον Αλέν Ντελόν, ή στα νοσταλγικά "Σινεμά ο Παράδεισος" (Cinema paradiso, 1988) και "Είναι όλοι τους καλά" (Stanno tutti bene, 1990) του Τζιουζέπε Τορνατόρε.

Κάπου ανάμεσα, θα κάνει παραγωγή σε μια ταινία με μαϊμούδες, "Le peuple singe" (Monkey People, 1989) του Gerard Vienne. Η λέξη peuple (άνθρωποι, πλήθος, πληθυσμός, πλάσματα) θα ξανακάνει - όχι τυχαία - την εμφάνισή της στον "Μικρόκοσμο" (Microcosmos: Le peuple de l'herbe, 1996) και φυσικά στα "Ταξιδιάρικα πουλιά" (Le peuple migrateur, 2001). Από τον κόσμο των δέντρων και της αφρικάνικης ζούγκλας, πέρασε στην ζούγκλα των εντόμων και των ζωυφίων, μιας πανίδας αθέατης κι άγνωστης, μιας χλωρίδας οργιώδους και τρομαχτικής, ενίοτε πυκνής κι αδιαπέραστης. Μας έδειξε φευγαλέα και κάποια πουλιά (κι ένα κολίβριο) για να μας προϊδεάσει για την συνέχεια.

 

Κι από κει δοκίμασε τις δυνάμεις του στο ιπτάμενο κόσμο των αέναων μεταναστών. Θέλησε να πετάξει μαζί τους και να δει τον κόσμο από ψηλά. Όχι 'αφ υψηλού', απλά από ψηλά. Μόνο για να μας δώσει την απόλυτη άπλα των αιθέρων και την στροβοσκοπική θέα μιας παντοτινής νεφελοκοκκυγίας. Το βλέμμα του έγινε τρομερά υπερ-φιλόδοξο. Θέλησε να πετάξει στην στρατόσφαιρα. Χρειάστηκε τέσσερα χρόνια προετοιμασίας και τρία γυρισμάτων. Υπέταξε όλα τα ανθρωπίνως δυνατά μέσα, οικονομικά και τεχνικά, θέτοντάς τα στα στην υπηρεσία ενός υπέρτατου σκοπού: πεπεισμένος ότι κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του ένα πουλί, θέλησε να δείξει τον πλανήτη με τα μάτια των πτερωτών μας φίλων. Υπερέβη τα νέφη για να μας απο-δείξει ότι κι εμείς εκεί από ψηλά είμαστε ένας μικρόκοσμος. Μοιάζουν οι πύργοι με κουτόσπιρτα, μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι...

Πολύτιμος βοηθός και συνεργάτης του αποδείχθηκε κι εδώ ο Bruno Coulais. Η μουσική που σκάρωσε για τον "Μικρόκοσμο" προκάλεσε αίσθηση. Η επένδυσή του στα "Ιμαλάια" θεωρήθηκε υπερβατική, αρχέτυπη και προαιώνια. Εδώ πια τι να πω. Πετάει ο άνθρωπος, πετάει.

 

Παραγωγές του Ζακ Περέν
Z (1969) του Κώστα Γαβρά
La guerre d'Algerie (1972) ντοκιμαντέρ των Yves Courriere & Philippe Monnier
Etat de siege (Κατάσταση πολιορκίας, 1973) του Κώστα Γαβρά
Section speciale (Special Section, 1975) του Κώστα Γαβρά
La spirale (1975) ντοκιμαντέρ των Armand Matellart, Valerie Mayoux & Jacqueline Meppiel
Noirs et blancs en couleur (Black and White in Color, 1976) του Jean-Jacques Annaud
Il deserto dei tartari (The Desert of the Tartars, 1976) του Valerio Zurlini
L'Adoption (Adoption, 1978) του Marc Grunebaum
Le Peuple singe (Monkey People, 1989) του Gerard Vienne
Hors la vie (Out of Life, 1991) του Maroun Bagdadi
Oh pardon! Tu dormais... (1992) τηλεοπτική παραγωγή σε σκηνοθεσία της Jane Birkin
Guelwaar (1992) του Ousmane Sembene
Les Enfants de Lumiere (Τα παιδιά των Λυμιέρ, 1995) σπονδυλωτό
Microcosmos: Le peuple de l'herbe (Μικρόκοσμος: τα πλάσματα της χλόης, 1996) των Claude Nuridsany & Marie Perennou

 

Himalaya - l'enfance d'un chef (Ιμαλάια, 1999) του Eric Valli
Le Peuple migrateur (Ταξιδιάρικα πουλιά, 2001) των Jacques Perrin, Jacques Cluzaud & Michel Debats

ΥΓ: Στο soundtrack των "Ταξιδιάρικων πουλιών" συμμετέχουν οι Nick Cave και Robert Wyatt.